Pijnlijke liefdestango

Waarom is het zo moeilijk om verlatingsangst los te laten?
Drie pijnlijke relatiebreuken in zes jaar met dezelfde partner dwongen mij om in de thematiek van verlatings/bindingsangst te duiken. Net als 40% van de mensen heb ik al mijn hele leven onbewust last van deze saboterende relatiedynamiek. De pijnlijke liefdestango van aantrekken en afstoten die koppels gevangen houdt in wederzijdse afhankelijkheid.

Deze blog (let op: ca. 10 minuten leestijd!) gaat over mijn zoektocht naar een nieuwe en positieve mindset; het willen blootleggen van de wortel van mijn verlatingsangst. Een proces waarin ik mezelf uitnodig om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen schaduwzijde i.p.v. die van de ander te veroordelen. Ik geloof dat uitdagingen op ons pad komen om ons bewust te maken van verborgen, onderdrukte emoties, gevoelens en behoeften. Om onze eigen binnenwereld steeds beter te leren kennen en kwetsbaar durven te zijn. Om te leren kiezen voor liefde i.p.v. van angst!

Bewustwording door verlies

Voor de relatieperikelen was ik 18 jaar gelukkig getrouwd. Maar diezelfde persoonlijke eigenschappen die van mijn man een stabiele en betrokken partner maakten, waren een valkuil in zijn werk. In een sluipende dans kwam er een steeds grotere kloof tussen zijn innerlijke en uiterlijke wereld. Tussen zijn eigen behoeften en de behoeften van anderen. In dit proces is hij ver over zijn eigen grenzen gegaan. Zijn levensenergie heeft zich letterlijk steeds meer teruggetrokken. Tijdens een rondje hardlopen stopte zijn hart. Het heeft hem én mij aan bewustzijn en moed ontbroken om andere levenskeuzes te maken. Om ons over te geven aan leven vanuit het hart. Hoe kon ik zijn zwijgende hart beter eren dan goed te leren luisteren naar het mijne? Zijn verlies lanceerde mij in een intens proces van bewustwording.

Zelfafwijzing

Al heel jong leren we ons gedrag aan te passen aan wat onze opvoeders van ons verlangen en verwachten. Om afkeuring te voorkomen en liefde en erkenning te krijgen onderdrukken we bepaalde gevoelens, behoeften en gedragingen en wijzen daarmee onbewust delen van onszelf af. We verlaten onszelf… en daarmee aspecten van onze eigenwaarde. In plaats daarvan leren we onze eigenwaarde door de ogen van anderen te zien en glijden onbewust in een levenslange zoektocht naar externe bevestiging …in liefde, werk, materie en status.
Vanaf mijn adolescentie ben ik onbewust in de ‘please love me’ spiraal van de romantische liefde gegleden.

Mijn eigenwaarde werd altijd bevestigd door een partner. Wanneer die zich emotioneel van mij terugtrok voelde ik me erg kwetsbaar waardoor ik overmatig ging uitreiken (lees:drammen). Toen wist ik nog niet dat dit gedrag voortkwam uit de dynamiek van verlatingsangst. Daar heb ik pas recentelijk zicht op. In mijn huwelijk zijn deze symptomen altijd gesust.

Je zou verwachten dat de dood van mijn man, mijn latente verlatingsangst opnieuw zou activeren. De dood is tenslotte de ultieme verlating! Dat was ook zo. Maar op een ander manier dan ik had gedacht. Ik voel mij namelijk niet door hem in de steek gelaten. Integendeel. Hij heeft mij altijd het beste van zichzelf gegeven. Ik kan alleen maar ontzettend dankbaar zijn dat we bijna twee decennia van elkaar mochten genieten. In mijn ogen bestaat er ook helemaal geen dood. Ons bewustzijn kan ook los en onvergankelijk van ons lichaam bestaan. De liefdevolle energie van mijn man is voor mij soms nog voelbaar.

Onafhankelijkheid 

Zijn verlies creëerde direct een groot contrast tussen mijn hoofd en hart. Mijn intuïtie begreep de grotere betekenis van dit kruispunt in mijn leven. Blijkbaar mocht ik nu gaan leren om volledig en onafhankelijk in mijn eigen kracht te gaan staan. Heel anders was het gesteld met mijn praktische denkgeest, mijn ego. Die kon helemaal niet accepteren dat mijn persoontje nu alleen was. Die kwam met allerlei overlevingsstrategieën om ‘eenzaamheid’ te voorkomen. Want samen met mijn levenspartner was ook een deel van mijn identiteit en eigenwaarde weggevallen.

Wie was ik (mijn ego) zonder de liefdevolle erkenning van de man waarmee ik na mijn studie volwassen ben geworden? Ik moest in beweging komen en nieuwe wegen inslaan. Via een proces van vallen en opstaan plakte ik de grootste scherven aan elkaar. Maar ik was niet meer dezelfde. Sommige aspecten, zoals mijn autonomie en keuzevrijheid waren versterkt en andere aspecten, zoals het omgaan met mijn gevoelens en emoties, verzwakt.

Zelfveroordeling

Ik ben altijd heel sensitief geweest voor de emotionele energie van mijzelf en de mensen om mij heen. Ik kan soms niet goed onderscheid maken tussen mijn eigen gevoelens en emoties en die van anderen. Dit kan voor stress en verwarring zorgen. Het alleenstaand ouderschap en het gemis van de emotionele ondersteuning van mijn man zetten mijn zenuwsysteem nog verder op scherp. Ik ging heel bewust door fases van rouw, verdriet en wanhoop. Wist alleen niet goed hoe ik deze tornado aan emoties moest managen omdat ik erdoor overspoeld werd. Bovenop de oorspronkelijke verliesgevoelens legde ik onbewust een laag zelfveroordeling. De schaamte over mijn onmacht om met mijn eigen kwetsbaarheid om te gaan!

De pijnlijke zelfveroordeling intensiveert mijn resultaatgerichtheid en kennisverslaving. Waar anderen als overlevingsstrategie hun pijn en onmacht misschien verzachten met alcohol, (internet)sex of koopzucht, grijp ik naar het zoveelste boek, You Tube teaching, training, etc. Het lijkt misschien een elegantere actie, maar is in mijn ogen een zelfde soort beweging. Een rationele vlucht van lastige gevoelens en emoties. Bang voor de angst om volledig te verdwijnen in de donkere leegte van machteloze eenzaamheid.

 

Emotionele onvolwassenheid 

Twee jaar na het verlies van mijn man ontmoet ik een nieuwe liefdespartner. Samen creëren we heel veel liefde, intimiteit, samenwerking en plezier maar…. ook veel extra stress. Al snel belanden we in een pijnlijke liefdestango van aantrekken en afstoten. Zoals een tong zichzelf niet kan proeven, zo kunnen wij pas in de ontmoeting met ‘de ander’ onszelf ontmoeten! Ervaren hoe onze gedachten, meningen, verlangens en gevoelens zich tot de ander verhouden. En in die intimiteit ontmoeten we ook onze schaduw; de boosheid, wrok, schuld, schaamte, teleurstelling en verdriet die we diep in ons onderbewustzijn hebben begraven. Voor te stellen als een kamer vol dreinende kindertjes die op onverwachte en ongeschikte momenten tevoorschijn komen. Drammend je aandacht vragen door gaten te scheuren in je anders zo ‘beheerste’ gedrag. We worden geconfronteerd met onze emotionele onvolwassenheid!

Intimiteitsprobleem

Mijn latente verlatingsangst activeert zijn bindingsangst en omgekeerd. Mijn schaduw ontmoet zijn schaduw! In elke ‘time-out’ storten we ons op boeken zoals ‘Verslaafd aan Liefde’ van Jan Geurtz, ‘Houd me vast’ van Sue Johnsen en ‘Liefdesbang’ van Hannah Cuppen. We leren dat onze angsten voortkomen uit dezelfde primaire moeder/kindwond. De wond van verlating; de fysieke en/of emotionele verlating en afwijzing in de allereerste intieme relatie van ons leven. Bij een dergelijke wond denk je misschien aan heftige gebeurtenissen zoals sexueel misbruik of mishandeling.

Maar bij een veel groter aantal mensen ontstaat de wond doordat er juist niets is gebeurd. Trauma door afwezigheid! Bijvoorbeeld door een ziekenhuisopname waardoor moeder en kind fysiek gescheiden zijn. Veel vaker nog zijn ouders door hun eigen verlatingswond (overgeërfd trauma) emotioneel afwezig voor hun kinderen. Uit onkunde en onmacht worden de lastige emoties, verlangens en behoeften van het kind onderdrukt of genegeerd. Het stelselmatig onderdrukken van emoties en behoeften vormt een springplank naar bindingsangst in de volwassen liefdesrelatie en het systematisch negeren van gevoelens en behoeften kan leiden tot verlatingsangst.

Ons rationele denken is voor de leeftijd van acht jaar nog niet ontwikkeld genoeg om deze pijnlijke situaties in een begripvol kader te plaatsen. De verwonding legt in onze lichaamscellen de basis voor een later intimiteitsprobleem. Want dat is wat de dynamiek van verlatingsangst/bindingsangst in de weg staat. Ware intimiteit. Niet wegvluchten of aanvallen… maar je hart keer op keer durven openen voor jezelf en de ander! Je meest kwetsbare gevoelens, emoties, verlangens en behoeften aan elkaar durven te laten zien. Radicale eerlijkheid. Jezelf volledig beschikbaar stellen voor de liefde…voorbij de angst voor verlies!

Aantrekken en afstoten 

Partners met dezelfde verwonding trekken elkaar vaak als magneten aan. In ‘de ander’ zoek je naar de geborgenheid die je als kind ooit gemist hebt. Emotionele terugtrekking door een conflict triggert onbewust steeds de ‘oude wond’; de verlating. Ons brein vertaalt deze verlating als levensbedreigend en zal reageren met een vecht- of vluchtreactie. Uit zelfbehoud gaat de ene partner overmatig uitreiken en sluit de ander zich juist af waardoor de uitreikende partner nog meer gaat uitreiken/drammen. De pijnlijke liefdestango is geboren! In de liefdevolle armen van mijn ex-geliefde wist ik mij veilig en geliefd. In goede tijden staat zijn liefdeskraan wijd open. Maar in tijden van conflict vloeit er geen druppel meer. Deze dynamiek is ongelofelijk verslavend. Het is bijna onmogelijk om de relatie te verlaten omdat het tevens de bron van liefde en intimiteit is. En zo ontstaat het uitputtende patroon van aantrekken en afstoten.

Het is super frustrerend om samen steeds maar weer in oude overlevingspatronen terug te vallen. Elkaar te zien veranderen in een drammerig verdrietig meisje en een boos weg vluchtend jongetje. Allebei zo intens verlangend naar geborgenheid. Hoewel de heftigheid van ons patroon in de tijd afneemt, Blijft het op de achtergrond actief. Ik verlang onbewust steeds vaker naar meer…. Veel meer dan wij samen creëren. Een doel dat wij samen niet kunnen realiseren. Daarvoor moet ik waarschijnlijk eerst leren om emotioneel onvoorwaardelijk voor mijzelf aanwezig te zijn! Om mijn hart te openen voor alle aspecten in mijzelf.  Ik moet het wederom alleen gaan doen….en dat is mijn grootste angst.

De drie fasen van transformatie

Fase 1: verlangen

Elke gedragsverandering vraagt een hele nieuwe mindset waarvan het transformatieproces in een drietal fasen loopt. Het begint vaak met het verlangen om te veranderen als de pijn over ‘iets’ te groot is geworden. Na een gemeenschappelijke vakantie zie ik opeens heel helder hoe ik mezelf, als een konijn in de koplampen, gevangen zet in een eindeloze cyclus van doorzetten en werken aan mezelf en hopen dat het ‘straks’ beter wordt. Onbewust cijfer ik mijn eigen verlangens en behoeften weg om de relatie te kunnen behouden. Dat kost ontzettend veel tijd en energie. Ik doe hetzelfde als mijn man in zijn werk. Ik misken mijn eigenwaarde!

Fase 2: vrije val

In de tweede fase van een transformatieproces word je met uitdagingen, twijfels en angsten geconfronteerd. Je hebt je comfortzone vrijwillig of gedwongen verlaten maar weet nog niet hoe de volgende stap eruit zal gaan zien. Angstig kijk ik achterom…daar wist ik wat ik had… voor me ligt het grote onbekende. Pas als ik volledig kan loslaten, me kan overgeven aan de onzekerheid van de tweede fase, kan ik in de derde fase de vruchten van transformatie plukken. In de afgelopen zes jaar is me dat nog niet gelukt.

Ik ben voor de derde keer gesprongen…
Samen nemen we rustig en liefdevol afscheid van onze relatievorm. Maar vlak daarna besluit hij om zichzelf helemaal van mij af te sluiten! Vanaf dat moment giert de angst en paniek opnieuw door mijn aderen. Tot de laatste snik dansen we onze verlatingstango!  Niet alleen mijn geliefde… maar ook mijn beste vriend verloren. Ik voel me een liefdesjunkie… hunkerend naar een ‘shotje’ liefde, passie en aandacht van hem. Ik ben blij dat het nog vakantie is. In deze emotionele staat kan ik niet werken. Om mezelf af te leiden ga ik de tuin in. Een heldervoelende vriendin heeft me dat advies gegeven. ‘Ga je tuin en daar zal alles zich ontvouwen!’.

Schaduwwerk

Met veel tegenzin stort ik me op een ontzettend taaie klus, die eigenlijk al jaren op me wacht. Het verwijderen van een groot woekerend netwerk van ontsnapte bamboewortels. Ik kom er zelf niet uit en roep de hulp in van een vriendin. Er ontvouwt zich een spontane tuinretraite; twee vrouwen die elke dag een aantal uren zij aan zij werken. Allebei met hun eigen pijnlijke levensbagage. We graven, hakken, grommen, vloeken, huilen, lachen, en luisteren naar elkaars verhalen. Er is veel tijd en aandacht. En zelfs de kleinste jeugdherinneringen kunnen uit het onderbewustzijn naar boven komen. We delen kennis, boeken, werk en levenservaring. Het is een heel intiem proces naar onszelf en naar elkaar. Het vraagt radicale eerlijkheid! Om alles wat we (nog) niet in onszelf konden of wilden erkennen nu toch te zien; schaduwwerk!

Celgeheugen

5% van ons gedrag is bewust gepland en 95%! wordt onbewust bepaalt door de negatieve overtuigingen die in ons onderbewustzijn liggen opgeslagen. We hebben vaak niet geleerd hoe we met emotionele pijn moeten omgaan en onderdrukken de lastige gevoelens naar ons onderbewustzijn. Maar in ons lichaam wordt het in het celgeheugen opgeslagen en duurt het voort. Daar triggert het stressreacties. Je reageert automatisch en onbewust op een oude mindset. Met bewustzijnsontwikkeling kun je je mindset verruimen waardoor je de keuze krijgt om voor effectiever gedrag te kiezen. Angst en pijn kun je niet zomaar loslaten. Het vraagt focus om je onderbewustzijn (je schaduw) te herstructureren. Je moet het eerst leren begrijpen. En dat proces duurt zolang het duurt!

Metafoor van bamboewortels

Ik ben al jaren een grote fan van schaduwwerk; nagaan wat je irriteert en ergert in/aan de ander en dan gaan zien dat het een onderdrukt aspect is van jezelf.  Byron Katie heeft met haar methode The Work hiervoor een prachtige tool ontworpen. Een andere coachingsmethodiek is Voice Dialogue. Als je de onderdrukte aspecten in jezelf overwint, zie je dat niets menselijks je vreemd is en projecteer je het niet meer op anderen.

Inmiddels zie ik in de taaie bamboewortels een levendige metafoor voor onze menselijke schaduwkant. De breed uitwaaierende stengels vertegenwoordigen de pijnlijke herinneringen, gevoelens, overtuigen en karaktereigenschappen waarvan je ooit besloten hebt dat ze ‘het daglicht’ niet kunnen verdragen omdat ze door je omgeving werden afgekeurd. Als we er geen aandacht aan geven bepalen ze onbewust en volautomatisch een groot deel van ons ineffectieve gedrag! Te vergelijken met de puntige groene sprieten die nu op de meest onhandige plaatsen in mijn tuin de kop opsteken.

Valkuil van transformatie

Het schaduwwerk heeft in de afgelopen jaren inmiddels veel van mijn onderdrukte aspecten, de dreinende kindertjes in mijn onderbewustzijn, een bewuste stem gegeven zodat ik niet meer volautomatisch in jaloers, bezitterig of controlerend gedrag schiet. De communicatie met mijn omgeving is daardoor effectiever en meer verbindend geworden. Maar hoe hard ik ook aan mezelf werk. In de intieme relatie ligt de diepe pijn van teleurstelling altijd op de loer. Iets in mij verlangt intens naar onvoorwaardelijke erkenning en geborgenheid. Wie is bereid mij dat consequent te geven?

Onvoorwaardelijke liefde

Als de weken verstrijken ontstaat er tussen de bamboewortels langzaam het nieuwe inzicht dat zich in mijn onderbewustzijn nog ergens een heel onopvallend verdrietig kindsdeel ophoudt. Ze jengelt niet. Maar haar zware, stille verdriet heeft veel effect op mijn gevoelens en gedragingen. Zij is het deel dat mij op het pad van bewustzijnstransformatie heeft gezet. Om af te komen van de vele verdrietige en kwetsbare buien. Ze is als de allerdikste bamboewortel die alle andere aftakkingen voedt. Ik zie dat ik nu vastgelopen ben in de oneindige lus van transformatie. Het proces van heling en empowerment heeft me net zo lang geholpen….tot het nu niet meer helpt!

Uiteindelijk heb ik dat stille en zwaar teleurgestelde aspect in mij toch telkens weer de boodschap gegeven ‘dat het niet goed genoeg is’, ‘dat er nog iets bij of af moet’, ‘dat het in ieder geval… anders moet!’. Een direct verwijzing naar de onderhuidse boodschappen in mijn jeugd. Kwetsbaarheid is zwak! Wees sterk, rationeel, positief en prestatiegericht! Aan het einde van het jarenlange bewustzijnswerk zit daar in dat kleine schaduwhoekje van mijn onderbewustzijn nog steeds dat gekwetste kindsdeel… dat maar naar één ding snakt; onvoorwaardelijke liefde en validatie van ‘goed genoeg zijn’!

Denkende geest is machteloos

De gekwetste kindsdelen in ons zijn nooit opgegroeid. Zij wonen in onze lichaamscellen. Ze zijn het symbool van ons emotionele zelf. Het volwassen zelf groeit op zonder dat het emotioneel kreeg wat het toen nodig had. We zullen altijd emotionele weeskinderen zijn als we wachten tot iemand anders die delen liefdevol verzorgd. Ons volwassen rationele denken is niet in staat om onze oude verlatingswonden te helen. Ik zal de oude kinderpijn opnieuw bewust moeten ervaren om haar te kunnen loslaten. Boeken, opleidingen, trainingen, lichaamswerk, bewustzijnsreizen etc. hebben me allemaal ontzettend veel geholpen. Maar het laatste taaie stuk ligt hier gewoon in mijn eigen achtertuin.

Rouwen

De hoofdwortel van mijn verlatingsangst ligt nu volledig bloot. Mijn volwassen zelf mag bewust rouwen om de gemiste emotionele geborgenheid in mijn jeugd! En het de erkenning geven die het nodig heeft. Anders blijf ik een speelbal van de romantische liefde! Mijn ego vindt het proces erg lastig. Die zegt heel nuchter ‘dat het toch allemaal zo lang geleden is’, ‘dat ik toch twee liefdevolle en zorgzame ouders heb’. ’Dat mijn vader zich inmiddels tot emotionele steunpilaar heeft ontwikkeld .’ Maar zoals eerder gezegd, het ego kan het emotionele trauma van de oude verlatingswond niet oplossen!

Het geschenk van pijn

Ik heb inmiddels geleerd dat lastige emoties er niet zijn om ons zwakker te maken maar juist te versterken! Onze schaduwdelen verlangen er niet naar om ons te verslaan. Ze willen erkenning, compassie, harmonie en balans. Ze willen niet verstopt blijven maar bewust worden!
Overdag woelen we met het tuinwerk figuurlijk oude herinneringen op en s ’nachts ga ik met mijn gevoel terug in de tijd. Door alle kennis en opleidingen kan ik mezelf in het proces begeleiden. Ik laat met ademhalingsoefeningen en visualisaties de oude pijn door mijn lijf trillen. – google bijvoorbeeld eens naar ademcoaching of lees het boek The Completion Process van Teal Swan-.

Ik ga met mijn gevoel terug naar de traumatische bevalling, de eenzame baby in de couveuse, het eenzame kind tussen eeuwig strijdende ouders. Het sensitieve kind dat het verdriet van de verlatingswond van haar moeder is gaan dragen. Als toeschouwer kijk ik naar alle verlatingsmomenten in mijn leven. Het is allemaal welkom! Ik bemoeder mezelf en erken het kwetsbare kindsdeel in haar gevoel dat ze doodmoe is van al het emotionele werk. Ze wil niet meer haar best moeten doen om geliefd te worden. Ze wil gewoon vrij en avontuurlijk spelen!

Loslaten

En dan ontvouwt zich weer eens het grote wonder van ‘loslaten’. Als ik me echt helemaal durf te laten vallen…in de leegte van het ‘niet weten’…de volledige acceptatie van alles waar ik altijd zo tegen vecht…dan val ik uiteindelijk in de liefdevolle ontspanning, die vlak onder het oppervlakte van mijn angst, geduldig op mij wacht! Daar voel ik dat ik door ‘het leven’ gedragen wordt. Wat er ook op mijn pad komt. Ik voel mijn eigenwaarde omdat ‘alles van mij’ welkom is. Licht en schaduw! Ik hoef mij niet beter of sterker voor te doen dan ik me voel. En ik voel nu dat ik de verdrongen boosheid en wrok van dit kwetsbare kindsdeel wil gaan delen. Ik wil haar stem geven!

Emotionele afwezigheid  

Mijn zoon heeft mij een paar maanden geleden het goede voorbeeld gegeven. Hij heeft aan zijn pijn en teleurstelling stem gegeven. Mij uitgedaagd om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn emotionele instabiliteit; mijn melancholische buien. Hij verlangt van zijn enige ouder een krachtige emotionele bedding zodat hij zich veilig en gedragen voelt. En dat heeft hij na de dood van zijn vader gewoon niet altijd van mij gekregen. Het was moeilijk om naar zijn frustratie te luisteren. Mijn ego wil zich graag als een bewuste en perfecte opvoeder presenteren en voelde zich direct aangevallen. Schreeuwde in mijn oor: ‘dat ze onder moeilijke omstandigheden toch zo haar best had gedaan!’. ‘dat het toch voor 80% goed ging!’ Maar mijn zoon heeft niets aan deze egostem. Hij wil door mijn hart ontvangen worden…gehoord worden! Ik luister naar hem… en nog belangrijker…in het uitspreken van zijn pijn…hoort hij zichzelf!

Muren afbreken

Op mijn beurt zit ik op een regenachtige zondagmiddag als een bozig kind bij mijn eigen moeder. Deel ik mijn oude pijn met haar. Hoor ik mezelf! Jaren geleden heb ik de teleurstelling over mijn moeders emotionele afwezigheid onder het vloerkleed geveegd. Ik dacht er inmiddels wel boven te staan. Maar juist het gevoel van erboven staan zorgt voor een verwijdering in de relatie. Dat wat ik van mijn ex-geliefde zo pijnlijk vond; het emotioneel van mij afsluiten, doe ik zelf ook! Uit zelfbescherming heb ik een deel van mijn hart voor haar afgesloten zodat ik niet meer verder gekwetst kan worden. Die muur staat echte intimiteit in de weg! Ik wil nu graag luisteren naar haar gevoels- en belevingswereld en op mijn beurt met haar delen wat er in mij leeft. Hoe lelijk en verwrongen dat ook is!

Familiepatronen

Zij duikt niet graag in haar verleden. Maar neemt mij toch mee in haar ervaringen en gevoelens. Ik zie en voel de gedeelde vrouwenthematiek in mijn bloedlijn. De gemiste emotionele veiligheid. Het gemiste ‘thuis’. Ik zie ook de moed en het doorzettingsvermogen in de generatie vrouwen voor mij. Ik sluit mij in gedachten bij hen aan.

Mijn moeder luistert geduldig naar mijn felle woordenstroom. Ik geef haar met terugwerkende kracht ‘haar eigen pijn’ terug. Ik ben niet meer bereid het te dragen. Kinderen zijn loyaal en gaan vaak energetisch de verdrongen emoties van de ouder(s) dragen. Daaruit ontstaat verstrikking. Veel van onze onbewuste overtuigingen, gedragingen en patronen vinden hun oorsprong in de systemen waar we opgroeien.

‘Ik heb gezien de omstandigheden mijn best gedaan’, zucht mijn moeder. ‘Ik weet het mama. We doen als opvoeders toch allemaal toch ons best!’
Misschien zijn al onze levensuitdagingen wel bedoeld om ons aan te moedigen om het beste uit onszelf te halen. Om onze eigen negatieve overtuigingen en angsten onder de loep nemen. Om de held in ons eigen levensverhaal te zijn! Bewustwording en acceptatie van je negatieve patronen geeft je een ander levensperspectief. Haalt schuld, schaamte en oordeel weg. En geeft er ontspanning, compassie, vitaliteit en creativiteit voor terug!

Fase 3: transformatie

Ik voel dat ik nu aan het einde ben gekomen van de zoektocht naar mijn diepste angst. De maanden verstrijken en ik voel steeds meer rust, vertrouwen en vooral lichtheid, speelsheid en keuzevrijheid. De pijnlijke zwaarte die zo lang een sluier over mijn leven legde, lijkt compleet verdwenen!

Ik veroordeel mijzelf steeds minder voor mijn schaduwkanten, voor mijn emotionele sensitiviteit. Deze vloek blijkt nu juist een zegen! Ik heb geleerd dat lastige gevoelens een wegwijzer zijn. Me wijzen op de verwijdering van de weg van mijn hart. Onder een pijnlijk gevoel schuilt altijd een beperkende overtuiging waarmee we onze eigenwaarde verkleinen. Van de 60.000 gedachten die we per dag denken, is 80% negatief! Het vraagt een voortdurend alerte houding om bewust en liefdevol te blijven voelen en handelen. Ik ben nu van mening dat de allergrootste pijn in je leven niet ontstaat door gebeurtenissen of het gedrag van andere mensen maar door het contact te verliezen met jezelf, met je innerlijke wereld! Door het systematisch onderdrukken van je eigen gevoelens, verlangens en behoeften kun je depressief of ziek worden, of nog erger…

Geborgen in mezelf

Na bijna vijf decennia voel ik me emotioneel geborgen in mijzelf! En daarmee kan ik deze veilige bedding ook doorgeven aan mijn twee sensitieve kinderen. Ik heb begrepen dat de negatieve overtuigingen die ik onbewust van thuis heb meegekregen niet kloppen. Kwetsbaarheid staat niet gelijk aan zwakte! En om liefde te kunnen/mogen ontvangen hoef je je eigen behoeften en verlangens niet weg te cijferen. Liefde is moeiteloos!

Nieuwe liefdespartners zullen met hun gedragingen en patronen zeker weer de plek van die allereerste verwonding raken. Maar ik weet nu dat de wond stevig gehecht is met draden van liefde en eigenwaarde. Ik voel diepe liefde en grote dankbaarheid voor de twee mannenharten, van mijn man en ex-geliefde, die mij in afgelopen acht jaar me mijn grootste angst hebben aangereikt. Ze hebben me uitgenodigd om mijn emotionele afhankelijkheid los te laten! Om in mijn eigenwaarde te gaan staan! Zonder tegenstribbelen kan ik nu hun geschenk volledig ontvangen; mijn eigen hart…gebroken…geopend… en bevrijd door de liefde!

Vond je deze blog waardevol? Voel je vrij het te delen.