Ongenode gast
Jeetje, soms kan het me opeens overvallen; zo’n onbestemd en rottig gevoel. De DIP oftewel Denken In Problemen! Op het eerste gezicht zonder aanleiding! Het kwam op nadat ik op een donderdag tot diep in de nacht had zitten werken. Ik verheugde me erop dat ik de volgende dag een lege inbox zou hebben en ongegeneerd kon niksen. Ik nestelde me op de bank met een kop koffie en een mooi boek. Na een tijdje rustig zitten sloop er op kousenvoeten zomaar een ongenode gast binnen… een onbestemd gevoel dat steeds zwaarder en vervelender werd. Een gevoel van zinloosheid. Geen activiteiten, een stil en leeg huis, niemand die belt, niemand die me nodig heeft.
Tegen de tijd dat mijn lief vanaf zijn werkplek een berichtje stuurde voelde ik me geïrriteerd en in de steek gelaten. En dat liet ik ‘m weten ook. Waar kwam dat nou weer vandaan?
Goed we hadden een te drukke periode achter de rug en een beetje ingewikkelde verjaardagslunch met familie. Maar toch? Ik kon de oorzaak van het gevoel niet goed duiden. Die ongenode gast bleef de hele dag rondhangen. Liet zich niet verjagen. Een vriendin kwam langs, de kinderen thuis. De grijze stemming bleef. Die avond lokte ik een knetterende ruzie met lief uit. Dat was alweer een tijd geleden. s’Nachts lag ik in bed in het donker te staren. Mijn hele systeem zat gevangen in een ‘nee-en-nergens-zin-in-stand’.
Contemplatie
Ik ben inmiddels heel trouw aan de signalen van mijn lichaam (intuïtie). Ervaring leert me dat het me uiteindelijk het meest gelukkig maakt. Dus als er nu zo’n intens onbestendige stemming langskomt dan wil ik ook kijken wat het me te zeggen heeft. Hoe ongemakkelijk ook, wachten en observeren wat zich wil ontvouwen.
Ik besloot mijn deelname aan een zakelijk weekend event af te zeggen. Er komt vast weer een andere gelegenheid. De hele zaterdag bracht ik starend, lezend en slapend in bed door. Mijn geliefde huisgenoten zorgden ondertussen voor zichzelf. Weer een overtuiging doorgeprikt. Zij redden zich ook prima zonder mijn ondersteuning.
Ik observeerde het zware en ongeïnspireerde gevoel wat door mij heen trok. Probeerde me er niet al te veel mee te identificeren of ertegen te vechten. Dan duurt de bui vaak nog veel langer. Ik geloof steeds meer dat ons onderbewustzijn (intuïtie) ons met de krampbeweging van een DIP wil laten weten dat we niet uitgelijnd zijn met ons hogere bewustzijn. Dat dit rottige gevoel ons juist heel erg dienstbaar is. De DIP kan dan een DIM kon worden. Denken In Problemen als poort naar Denken In Mogelijkheden! De kans om oude patronen te doorbreken en nieuwe inspiratie toe te laten.
Een DIP ontstaat vaak als je denkt dat je tekort schiet of tekort komt! Nou dat klopte wel: ik voelde me rottig, angstig, eenzaam en niet genoeg door mezelf gewaardeerd. Een soort vrije val in de leegte. Ik zat duidelijk vast in een tunnelvisie.
Andere denkpositie
Door een andere denkpositie in te nemen kun je andere ervaringen creëren. Maar dat gaat helaas niet automatisch. Dat vergt een open en aandachtig aanwezig zijn bij jezelf. Alle negatieve gedachten en gevoelens in je donkere kelder durven toelaten.
OK…ik had nu de kans om nieuwe mogelijkheden te scheppen. Maar daarvoor moest ik dus wel eerst afdalen naar mijn eigen keldertje. Daar zaten boosheid, teleurstelling en tekortschieten te wachten op mijn vergeving. Zelfcompassie! Vaak vergeven wij anderen zoveel gemakkelijker anderen voor hun ‘dingetjes’ dan dat wij dat voor onszelf doen.
En ja, het kan wel een tijdje duren voordat je in je hart kunt voelen dat je echt voor je eigen kwetsbaarheden wilt zorgen. Alsof je voor je eigen kinderen zorgt. Zelfcompassie lost de veroordeling op en dan krijg je weer de regie in handen om te kiezen voor nieuwe mogelijkheden!
Kwetsbaarheid delen
Hoe het bij mij verder ging? Na een goede nachtrust ontmoetten mijn lief en ik elkaar bij een kop koffie. We deelden onze onbewust opgespaarde kwetsbaarheden. We probeerden zo goed mogelijk naar elkaar te luisteren. Niet alles kan opgelost worden. Dat je gehoord wordt is al zoveel waard! Na een tijdje praten vloeiden alle spanningen weg en ontstond er veel ruimte en energie voor nieuwe ideeën en afspraken.
Dan realiseer ik me weer dat er eigenlijk nooit een tekort is. Het leven is perfect zoals het op je af komt. Wij hebben altijd zelf de keuze om met onze gedachten de boel te verstoppen of het te laten stromen. Ervaren wat er geleefd wil worden. Doorvoelen, delen en het onszelf vergeven van onze menselijke kwetsbaarheden maakt daar gewoon deel van uit!
