De angst om niemand te zijn

Vorige maand werd ik vijftig. Na lang afwegen heb ik het idee van een feest losgelaten. Voor het eerst gaf ik aan mezelf toe dat ik angst heb om een groep dierbaren bij elkaar te brengen. Angst omdat ik de emoties van iedereen om me heen voel. Ook hun onderlinge spanning en onzekerheid. Angst omdat ik op disharmonie en imperfectie een oordeel heb en mezelf daarvoor verantwoordelijk maak. Neurotisch wil ik de stemming veilig maken. Met een paradoxaal resultaat. Voel me een graag geziene gast op andermans feest. Maar niet op mijn eigen. Dat geeft verdriet. Want die 50 jaren op de teller zijn toch wel een bijzonder moment waard. Toch honoreer ik mijn behoefte om de mijlpaal stressvrij te vieren en nodig keine groepjes gelijkgestemden uit om in de komende weken leuke dingen te doen.

Angst om niemand te zijn

Fysiek ouder worden vind ik niet erg. Meer problemen ervaar ik met deze ‘midlife’ positie. Vijftig en wat nu? Wat wil ik dan nu echt? Eén van mijn twee kinderen is uitgevlogen. Ik vier zijn vrijheid. En ook die van mij! Heerlijk dat er na al die intense zorgjaren nu iets anders mag ontstaan. Maar wat dan? Na de dood van mijn man, tien jaar geleden, heeft mijn bewustzijnsontwikkeling een enorme sprong gemaakt. Zoveel uitdagingen, avonturen en emoties doorleefd. Plantmedicijnen zoals Ayahuasca, Iboga en Magic truffels ondersteunen me al vele jaren in roerige tijden. Ze leren me om leiding te nemen voor mijn eigen leven. Om vrij te zijn!

Twee jaar geleden braakte ik tijdens een Iboga ceremonie letterlijk de woorden uit; ‘Je bent bang om niemand te zijn!’ Gecombineerd met een eerder inzicht uit een Ayahuasca reis ‘Dat ik me niet meer hoef aan te passen. Mijn eigen weg mag leren gaan!’ Deze eenvoudige zinnen snijden diep in mijn conditioneringen en beschermingsmechanismen om goedkeuring en waardering van de buitenwereld te krijgen.

Trouw aan mijn intuïtie

Ik voelde dat ik mezelf in balans moest gaan brengen. Mijn daadkracht en verantwoordelijkheid uitlijnen met mijn extreme gevoelsleven. In fasen besloot ik om steeds meer trouw te zijn aan mijn intuïtie. Ook al voelen beslissingen onlogisch. Ik trok me terug uit de meeste groepen, ging van Facebook af en stopte met mijn freelance werkzaamheden. Sinds januari gun ik mezelf een sabbatical. Met als doel om vanuit de leegte een nieuwe beweging te laten ontstaan. Mijn lichaam had drie maanden nodig om te ontstressen van alle roerige jaren.

Maar eenmaal weer aangesterkt… ging ik volautomatisch doen wat ik altijd al deed. Mezelf verantwoordelijk maken voor alles wat ik voel aan imperfectie en disharmonie. Ik duik bovenop de vele uitdagingen van mijn nieuwe partner. Ik geef mijn zorg en aandacht om verbinding en waardering van hem te kunnen ontvangen. Die mechaniek had ik bij mijn kinderen nu juist langzaam weten om te buigen. Verantwoordelijkheid overnemen, kost bakken met energie, leidt niet tot waardering en ontneemt de ander zijn eigen groeiproces. Ik zeg daarmee toch steeds ‘ik accepteer je niet zoals je bent’ en ‘ik weet het stiekem beter.’ Die veroordelende houding wil ik nu juist transformeren. Ik wil in mijn oordeelloze zachte kracht komen!

Spiritueel ego

Zoals altijd geeft het universum, op haar eigen ondoorgrondelijke wijze, gehoor aan mijn verlangen. In een maand word ik in een aantal zetten volledig schaakmat gezet. Een prachtig verjaardagskado in een zeer verfrommelde verpakking.

Een week voor mijn verjaardag word ik enorm geraakt door een klein en achteloos handgebaar van mijn geliefde. Hij wijst mijn zorg af. Kiest liever voor zijn eigen zelfdestructieve vluchtgedrag. Ik voorvoel dat we samen op ramkoers zitten die niet meer gekeerd kan worden. Dezelfde dag word ik tijdens een training Emotioneel Meesterschap gespiegeld door een medecursiste. Haar rationele, wijze, spirituele reactie op een voor mij kwetsbaar onderwerp, laat mij boos en verlaten verlaten voelen. Direct daarna krijg ik een nog beter zicht op mijn blinde vlek.

Een valkuil van langjarige bewustzijnsontwikkeling is de vorming van een spiritueel ego. Dat heeft zichzelf met zoveel kennis gevoedt dat het zich stiekem identificeert met ‘het beter weten dan de ander’. Net als andere egoposities (status, geld, macht) camoufleert het angst en onzekerheid en creërt het afscheiding in plaats van verbinding. In de afgelopen jaren mocht ik veel van mijn devensieve maskers afzetten. Steeds zachter en kwetsbaarder worden. Het is blijkbaar tijd voor de laatste taaie beschermlagen.

Naakt

Dit egopatroon is nu doorzien. Het masker glijdt half af. Daarachter het naakte aspect van mijn kind-zelf. Het licht van mijn essentie. Zittend in de trainingsgroep probeer ik mijn tranen te onderdrukken uit angst en schaamte voor mijn kwetsbaarheid. Mijn hele wezen snakt naar liefde, zorg en koestering. Ik verlang nu onmiddellijk naar de grote zachte armen van een wijze oermoeder. Metafoor voor de onvoorwaardelijke liefde, troost en bescherming van mijn kwetsbare delen. Maar…… die externe troost is er niet! Die is er niet, omdat het liefdeslicht van de intieme ander (lees:ouders en partner), net zoals het overgrote deel van de mensheid, door hun eigen opvoeding en levensavonturen, behoorlijk gedimd is. Ongeheelde emotionele wonden creëren steeds maar weer nieuwe wonden. Bij jezelf én de ander.

Teleurstelling

Ik voel een diepe teleurstelling. Mijn ego heeft al die jaren zo hard gewerk, zoveel gegeven om liefde, erkenning en veiligheid te ontvangen. Want zonder dat alles ben ik toch NIEMAND? Dan val ik uit onvolmaaktheid uit elkaar? Heel mijn leven heb ik mijn gedimde lichtje willen verbinden en versterken met het lichtje van de intieme ander. Afwisselend is dat gelukt. Het blijft een surrogaat. Maar nu, in deze midlife, voel ik dat alles wat van waarde was, zelfs die felbegeerde liefdesrelatie, zijn glans heeft verloren.

Niets of niemand kan mij mijn diepste vervulling geven. Ik weet eigenlijk niet eens meer wat ik nu eigenlijk echt verlang. Mijn innerlijke kind voelt zich bloter dan bloot. Logisch dat we dat meest intieme deel van onze essentie, met zoveel maskers voor elkaar afschermen. In de week daarna volgen diverse confrontaties met mijn geliefde, kinderen en moeder. Mijn onbeschermde kind-zelf, brult van achter haar half afgezakte ‘wijze, spirituele’ masker, letterlijk om aandacht en steun. Hoe harder het schreeuwt hoe meer het alleen staat.

Waarheidsveld van de magic truffels 

De dag voor mijn verjaardag ontvang ik een wijze, oudere dame voor een magic truffel ceremonie. We spreken uitgebreid over heling en heel worden. Over de integratie van donkere en lichte aspecten in jezelf. Over uiten van boosheid en loslaten van verdriet. Met de magic truffels maakt zij urenlang een diepe reis in de verborgen lagen van haar psyche. Stille tranen smelten haar grote verdriet. Als ik even opsta om wat te pakken, aai ik in het voorbij gaan zachtjes over haar haren. Ze opent haar ogen en strijkt met haar hand over mijn gezicht. Vanuit haar verruimde bewustzijnsstaat kijkt ze me met oneindige liefdevolheid aan. Ik schrik ervan als ik voel dat ik haar onvoorwaardelijke liefde helemaal niet kan binnenlaten. Er zit iets tussen. Liefde geven lijkt me toch gemakkelijk af te gaan.

Maar haar ook echt ontvangen? Liefde zonder voorwaarden zou niet meer van je moeten vragen dan je kunt geven. Het is één energiestroom! Is de geefbeweging in mijn dagelijkse leven dan wel helemaal zonder voorwaarden? Of hangt daar toch een manipulatief rafeltje aan? Liefde als ruilhandel. Als ik niet onvoorwaardelijk kan ontvangen kan ik dan wel onvoorwaardelijk geven? Ietwat geschrokken en beschaamt deel ik mijn gevoelens met haar. Het is haar ceremonie. Het gaat hier niet om mij. Maar samen zitten we in de hoge bewustzijnsfrequentie die door de magic truffels is ontsleuteld. Ik weet dat ik moet buigen voor de waarheid die zich nu letterlijk aan mij opdringt. Ik word actief onderdeel van haar reis.

Synchrone heling

Ik zak op mijn knieën voor haar bed. Ook al heb ik zelf geen magic truffels gegeten. Ik ga op reis. Het krachtige bewustzijnsveld trekt me mee. Ik vertel haar wat ik voel. Mijn kramp. Mijn schaamte. Ik fluister dat ik IEMAND wil zijn. Dat ik graag perfect wil zijn, omdat ik onvolmaaktheid, zwakte en onwetendheid haat. Zo zit ik een hele tijd voor haar. Ze aait mijn haren. Dan zak ik dieper in een zwarte tijdloosheid en kom uit op een moment in mijn kindertijd dat ik besloot om op allerlei manieren onkwetsbaar te zijn.

Overlevingsstrategiën om te dealen met de schaamte en vernedering dat mijn ouders zich door hun eigen achtergrond en karakter niet goed met elkaar én met mij konden verbinden. Zichzelf, elkaar en mij niet volledig konden liefhebben om wie we in essentie zijn. Verstrikt in een eindeloze liefdestango om warmte en liefde bij elkaar af te dwingen. Later zou ik ze vele malen volgen in deze pijnlijke dans.

Kunstmatige maskers

Maar op dat kruispunt in de tijd liet ik een deel van mijn eigen licht achter. Een stuk eigenwaarde, zelfrespect en de speelse magie van mijn kind-Zelf.  Kunstmatige maskers gingen zorg en verantwoordelijkheid geven in ruil voor het ontvangen van intimiteit en verbinding. Geven om te ontvangen! Nu zit ik naakter dan naakt voor mijn cliënte. Het masker van mijn ‘liefdevolle, spirituele’ zelfbeeld volledig in stukken.Tussen haar en mij vindt er een stilzwijgende uitwisseling en troost plaats. Het is mij duidelijk dat ik mezelf toestemming mag geven om klein, onwetend en onvolmaakt te zijn zodat mijn vermoeide kind-zelf alsnog kan leren ontspannen. Tenslotte het doel van mijn sabbatical.

Door de onthulling van dit egopatroon zo openlijk bij mij te kunnen zien, mocht mijn cliënte ervaren dat zij zelf haar eigen bron van liefde is. Iedereen uit haar omgeving mag zich daaraan koesteren. Maar ze hoeft NIET meer te geven dan ze kan…Dit inzicht is helend voor de uitdagingen in haar leven. In haar feedback schrijft ze dat ze in mijn kwetsbare gezicht zag dat ALLES met elkaar verbonden is. Eén is. En ieder mens op zijn beurt weer deel van het grotere geheel!

Schaakmat

Nederiger dan deze ervaring zou het voor mij nu niet meer kunnen worden dacht ik. Maar een week later valt het laatste stuk. Schaakmat. Al mijn egostrategiën failliet verklaard. Mijn geliefde en ik kunnen niet meer bij elkaar zijn. We stoten elkaar fysiek letterlijk af. Hebben heel veel magische momenten gekend. Maar ook grote uitdagingen die oude pijn blootlegt. Liefde is er. Maar de onderlinge veroordeling, schuld en schaamte ook. Wij zijn de perfecte spiegel voor elkaar. Vertegenwoordigen op vele terreinen gepolariseerde denk- en handelswijzen.

Innerlijke liefdesdans

Onze pijnlijke liefdestango is kort maar krachtig. We luisteren naar haar boodschap. Moeten nu eerst vrede vinden in een solodans. Net zoals zoveel andere stellen om ons heen staan we voor de uitdaging om in onszelf de mannelijke en vrouwelijke energieën in balans brengen. Een innerlijke dans waarbij de gekwetste mannelijkheid mag leren vanuit zijn verlangen en tegelijktertijd diepste angst (vluchtgedrag) voor verbinding, evenwicht te vinden bij zijn eigen vrouwelijke zachtheid. De gekwetste vrouwelijkheid met haar eeuwige verlatingsangst mag stevige mannelijke leiding vinden in zichzelf in plaats van haar af te dwingen (controle en drama) bij haar partner! Pijnlijk en boeiend tegelijk.

Heropvoeden van mijn innerlijke kind

Ik heb in deze sabbatical een belangrijke taak te doen. Mijn gekwetste kind-zelf verder grootbrengen. Haar leren dat ze niet meer de verantwoordelijkheid voor anderen hoeft over te nemen. In plaats daarvan de verantwoordelijkheid voor haar eigen levensgeluk draagt. Grenzen mag stellen. Leren dat ze onvolmaakt mag zijn! Ze niet IEMAND hoeft te zijn als ze dat niet kan. Ze mag stilvallen en vertrouwen in de oordeelloze armen van de creatieve schepping.

Stoppen met voorwaardelijk geven is beginnen met onvoorwaardelijk leren ontvangen! Aan de wijsheid van deze woorden zal ik mezelf nog tientallen keren moeten herinneren. Dat is OK. Ik ben op weg. Ik word me steeds meer bewust dat in mijn leven het thema moederschap vanuit diverse invalshoeken prachtig wordt uitgewerkt. Aan de lichte kant; haar warme, voedende en koesterende krachten. En aan de donkere kant, haar veeleisende, oververantwoordelijke en controlerende aspecten. In het loslaten van de donkere kant kan ik nu mijn eigen oordeelloze oermoeder worden die haar kind-zelf volledig eert om wie ze is! Misschien dat ze het dan aandurft om in haar eigen licht te staan. Zichzelf onvoorwaardelijk durft te geven. Het leven is een paradox. Liefde geven…is ontvangen! Niemand…is alles en iedereen!

Vond je deze blog waardevol? Voel je vrij het te delen.