Waarom is het zo moeilijk om verlatingsangst los te laten?
Drie pijnlijke relatiebreuken in zes jaar met dezelfde partner dwongen mij om in de thematiek van verlatings/bindingsangst te duiken. Net als 40% van de mensen heb ik al mijn hele leven onbewust last van deze saboterende relatiedynamiek. De pijnlijke liefdestango van aantrekken en afstoten die koppels gevangen houdt in wederzijdse afhankelijkheid.

Deze blog (let op: ca. 10 minuten leestijd!) gaat over mijn zoektocht naar een nieuwe en positieve mindset; het willen blootleggen van de wortel van mijn verlatingsangst. Een proces waarin ik mezelf uitnodig om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen schaduwzijde i.p.v. die van de ander te veroordelen. Ik geloof dat uitdagingen op ons pad komen om ons bewust te maken van verborgen, onderdrukte emoties, gevoelens en behoeften. Om onze eigen binnenwereld steeds beter te leren kennen en kwetsbaar durven te zijn. Om te leren kiezen voor liefde i.p.v. van angst!

Bewustwording door verlies

Voor de relatieperikelen was ik 18 jaar gelukkig getrouwd. Maar diezelfde persoonlijke eigenschappen die van mijn man een stabiele en betrokken partner maakten, waren een valkuil in zijn werk. In een sluipende dans kwam er een steeds grotere kloof tussen zijn innerlijke en uiterlijke wereld. Tussen zijn eigen behoeften en de behoeften van anderen. In dit proces is hij ver over zijn eigen grenzen gegaan. Zijn levensenergie heeft zich letterlijk steeds meer teruggetrokken. Tijdens een rondje hardlopen stopte zijn hart. Het heeft hem én mij aan bewustzijn en moed ontbroken om andere levenskeuzes te maken. Om ons over te geven aan leven vanuit het hart. Hoe kon ik zijn zwijgende hart beter eren dan goed te leren luisteren naar het mijne? Zijn verlies lanceerde mij in een intens proces van bewustwording.

Zelfafwijzing

Al heel jong leren we ons gedrag aan te passen aan wat onze opvoeders van ons verlangen en verwachten. Om afkeuring te voorkomen en liefde en erkenning te krijgen onderdrukken we bepaalde gevoelens, behoeften en gedragingen en wijzen daarmee onbewust delen van onszelf af. We verlaten onszelf… en daarmee aspecten van onze eigenwaarde. In plaats daarvan leren we onze eigenwaarde door de ogen van anderen te zien en glijden onbewust in een levenslange zoektocht naar externe bevestiging …in liefde, werk, materie en status.
Vanaf mijn adolescentie ben ik onbewust in de ‘please love me’ spiraal van de romantische liefde gegleden.

Mijn eigenwaarde werd altijd bevestigd door een partner. Wanneer die zich emotioneel van mij terugtrok voelde ik me erg kwetsbaar waardoor ik overmatig ging uitreiken (lees:drammen). Toen wist ik nog niet dat dit gedrag voortkwam uit de dynamiek van verlatingsangst. Daar heb ik pas recentelijk zicht op. In mijn huwelijk zijn deze symptomen altijd gesust.

Je zou verwachten dat de dood van mijn man, mijn latente verlatingsangst opnieuw zou activeren. De dood is tenslotte de ultieme verlating! Dat was ook zo. Maar op een ander manier dan ik had gedacht. Ik voel mij namelijk niet door hem in de steek gelaten. Integendeel. Hij heeft mij altijd het beste van zichzelf gegeven. Ik kan alleen maar ontzettend dankbaar zijn dat we bijna twee decennia van elkaar mochten genieten. In mijn ogen bestaat er ook helemaal geen dood. Ons bewustzijn kan ook los en onvergankelijk van ons lichaam bestaan. De liefdevolle energie van mijn man is voor mij soms nog voelbaar.

Onafhankelijkheid 

Zijn verlies creëerde direct een groot contrast tussen mijn hoofd en hart. Mijn intuïtie begreep de grotere betekenis van dit kruispunt in mijn leven. Blijkbaar mocht ik nu gaan leren om volledig en onafhankelijk in mijn eigen kracht te gaan staan. Heel anders was het gesteld met mijn praktische denkgeest, mijn ego. Die kon helemaal niet accepteren dat mijn persoontje nu alleen was. Die kwam met allerlei overlevingsstrategieën om ‘eenzaamheid’ te voorkomen. Want samen met mijn levenspartner was ook een deel van mijn identiteit en eigenwaarde weggevallen.

Wie was ik (mijn ego) zonder de liefdevolle erkenning van de man waarmee ik na mijn studie volwassen ben geworden? Ik moest in beweging komen en nieuwe wegen inslaan. Via een proces van vallen en opstaan plakte ik de grootste scherven aan elkaar. Maar ik was niet meer dezelfde. Sommige aspecten, zoals mijn autonomie en keuzevrijheid waren versterkt en andere aspecten, zoals het omgaan met mijn gevoelens en emoties, verzwakt.

Zelfveroordeling

Ik ben altijd heel sensitief geweest voor de emotionele energie van mijzelf en de mensen om mij heen. Ik kan soms niet goed onderscheid maken tussen mijn eigen gevoelens en emoties en die van anderen. Dit kan voor stress en verwarring zorgen. Het alleenstaand ouderschap en het gemis van de emotionele ondersteuning van mijn man zetten mijn zenuwsysteem nog verder op scherp. Ik ging heel bewust door fases van rouw, verdriet en wanhoop. Wist alleen niet goed hoe ik deze tornado aan emoties moest managen omdat ik erdoor overspoeld werd. Bovenop de oorspronkelijke verliesgevoelens legde ik onbewust een laag zelfveroordeling. De schaamte over mijn onmacht om met mijn eigen kwetsbaarheid om te gaan!

De pijnlijke zelfveroordeling intensiveert mijn resultaatgerichtheid en kennisverslaving. Waar anderen als overlevingsstrategie hun pijn en onmacht misschien verzachten met alcohol, (internet)sex of koopzucht, grijp ik naar het zoveelste boek, You Tube teaching, training, etc. Het lijkt misschien een elegantere actie, maar is in mijn ogen een zelfde soort beweging. Een rationele vlucht van lastige gevoelens en emoties. Bang voor de angst om volledig te verdwijnen in de donkere leegte van machteloze eenzaamheid.

Emotionele onvolwassenheid 

Twee jaar na het verlies van mijn man ontmoet ik een nieuwe liefdespartner. Samen creëren we heel veel liefde, intimiteit, samenwerking en plezier maar…. ook veel extra stress. Al snel belanden we in een pijnlijke liefdestango van aantrekken en afstoten. Zoals een tong zichzelf niet kan proeven, zo kunnen wij pas in de ontmoeting met ‘de ander’ onszelf ontmoeten! Ervaren hoe onze gedachten, meningen, verlangens en gevoelens zich tot de ander verhouden. En in die intimiteit ontmoeten we ook onze schaduw; de boosheid, wrok, schuld, schaamte, teleurstelling en verdriet die we diep in ons onderbewustzijn hebben begraven. Voor te stellen als een kamer vol dreinende kindertjes die op onverwachte en ongeschikte momenten tevoorschijn komen. Drammend je aandacht vragen door gaten te scheuren in je anders zo ‘beheerste’ gedrag. We worden geconfronteerd met onze emotionele onvolwassenheid!

Intimiteitsprobleem

Mijn latente verlatingsangst activeert zijn bindingsangst en omgekeerd. Mijn schaduw ontmoet zijn schaduw! In elke ‘time-out’ storten we ons op boeken zoals ‘Verslaafd aan Liefde’ van Jan Geurtz, ‘Houd me vast’ van Sue Johnsen en ‘Liefdesbang’ van Hannah Cuppen. We leren dat onze angsten voortkomen uit dezelfde primaire moeder/kindwond. De wond van verlating; de fysieke en/of emotionele verlating en afwijzing in de allereerste intieme relatie van ons leven. Bij een dergelijke wond denk je misschien aan heftige gebeurtenissen zoals sexueel misbruik of mishandeling.

Maar bij een veel groter aantal mensen ontstaat de wond doordat er juist niets is gebeurd. Trauma door afwezigheid! Bijvoorbeeld door een ziekenhuisopname waardoor moeder en kind fysiek gescheiden zijn. Veel vaker nog zijn ouders door hun eigen verlatingswond (overgeërfd trauma) emotioneel afwezig voor hun kinderen. Uit onkunde en onmacht worden de lastige emoties, verlangens en behoeften van het kind onderdrukt of genegeerd. Het stelselmatig onderdrukken van emoties en behoeften vormt een springplank naar bindingsangst in de volwassen liefdesrelatie en het systematisch negeren van gevoelens en behoeften kan leiden tot verlatingsangst.

Ons rationele denken is voor de leeftijd van acht jaar nog niet ontwikkeld genoeg om deze pijnlijke situaties in een begripvol kader te plaatsen. De verwonding legt in onze lichaamscellen de basis voor een later intimiteitsprobleem. Want dat is wat de dynamiek van verlatingsangst/bindingsangst in de weg staat. Ware intimiteit. Niet wegvluchten of aanvallen… maar je hart keer op keer durven openen voor jezelf en de ander! Je meest kwetsbare gevoelens, emoties, verlangens en behoeften aan elkaar durven te laten zien. Radicale eerlijkheid. Jezelf volledig beschikbaar stellen voor de liefde…voorbij de angst voor verlies!

Aantrekken en afstoten 

Partners met dezelfde verwonding trekken elkaar vaak als magneten aan. In ‘de ander’ zoek je naar de geborgenheid die je als kind ooit gemist hebt. Emotionele terugtrekking door een conflict triggert onbewust steeds de ‘oude wond’; de verlating. Ons brein vertaalt deze verlating als levensbedreigend en zal reageren met een vecht- of vluchtreactie. Uit zelfbehoud gaat de ene partner overmatig uitreiken en sluit de ander zich juist af waardoor de uitreikende partner nog meer gaat uitreiken/drammen. De pijnlijke liefdestango is geboren! In de liefdevolle armen van mijn ex-geliefde wist ik mij veilig en geliefd. In goede tijden staat zijn liefdeskraan wijd open. Maar in tijden van conflict vloeit er geen druppel meer. Deze dynamiek is ongelofelijk verslavend. Het is bijna onmogelijk om de relatie te verlaten omdat het tevens de bron van liefde en intimiteit is. En zo ontstaat het uitputtende patroon van aantrekken en afstoten.

Het is super frustrerend om samen steeds maar weer in oude overlevingspatronen terug te vallen. Elkaar te zien veranderen in een drammerig verdrietig meisje en een boos weg vluchtend jongetje. Allebei zo intens verlangend naar geborgenheid. Hoewel de heftigheid van ons patroon in de tijd afneemt, Blijft het op de achtergrond actief. Ik verlang onbewust steeds vaker naar meer…. Veel meer dan wij samen creëren. Een doel dat wij samen niet kunnen realiseren. Daarvoor moet ik waarschijnlijk eerst leren om emotioneel onvoorwaardelijk voor mijzelf aanwezig te zijn! Om mijn hart te openen voor alle aspecten in mijzelf.  Ik moet het wederom alleen gaan doen….en dat is mijn grootste angst.

De drie fasen van transformatie

Fase 1: verlangen

Elke gedragsverandering vraagt een hele nieuwe mindset waarvan het transformatieproces in een drietal fasen loopt. Het begint vaak met het verlangen om te veranderen als de pijn over ‘iets’ te groot is geworden. Na een gemeenschappelijke vakantie zie ik opeens heel helder hoe ik mezelf, als een konijn in de koplampen, gevangen zet in een eindeloze cyclus van doorzetten en werken aan mezelf en hopen dat het ‘straks’ beter wordt. Onbewust cijfer ik mijn eigen verlangens en behoeften weg om de relatie te kunnen behouden. Dat kost ontzettend veel tijd en energie. Ik doe hetzelfde als mijn man in zijn werk. Ik misken mijn eigenwaarde!

Fase 2: vrije val

In de tweede fase van een transformatieproces word je met uitdagingen, twijfels en angsten geconfronteerd. Je hebt je comfortzone vrijwillig of gedwongen verlaten maar weet nog niet hoe de volgende stap eruit zal gaan zien. Angstig kijk ik achterom…daar wist ik wat ik had… voor me ligt het grote onbekende. Pas als ik volledig kan loslaten, me kan overgeven aan de onzekerheid van de tweede fase, kan ik in de derde fase de vruchten van transformatie plukken. In de afgelopen zes jaar is me dat nog niet gelukt.

Ik ben voor de derde keer gesprongen…
Samen nemen we rustig en liefdevol afscheid van onze relatievorm. Maar vlak daarna besluit hij om zichzelf helemaal van mij af te sluiten! Vanaf dat moment giert de angst en paniek opnieuw door mijn aderen. Tot de laatste snik dansen we onze verlatingstango!  Niet alleen mijn geliefde… maar ook mijn beste vriend verloren. Ik voel me een liefdesjunkie… hunkerend naar een ‘shotje’ liefde, passie en aandacht van hem. Ik ben blij dat het nog vakantie is. In deze emotionele staat kan ik niet werken. Om mezelf af te leiden ga ik de tuin in. Een heldervoelende vriendin heeft me dat advies gegeven. ‘Ga je tuin en daar zal alles zich ontvouwen!’.

Schaduwwerk

Met veel tegenzin stort ik me op een ontzettend taaie klus, die eigenlijk al jaren op me wacht. Het verwijderen van een groot woekerend netwerk van ontsnapte bamboewortels. Ik kom er zelf niet uit en roep de hulp in van een vriendin. Er ontvouwt zich een spontane tuinretraite; twee vrouwen die elke dag een aantal uren zij aan zij werken. Allebei met hun eigen pijnlijke levensbagage. We graven, hakken, grommen, vloeken, huilen, lachen, en luisteren naar elkaars verhalen. Er is veel tijd en aandacht. En zelfs de kleinste jeugdherinneringen kunnen uit het onderbewustzijn naar boven komen. We delen kennis, boeken, werk en levenservaring. Het is een heel intiem proces naar onszelf en naar elkaar. Het vraagt radicale eerlijkheid! Om alles wat we (nog) niet in onszelf konden of wilden erkennen nu toch te zien; schaduwwerk!

Celgeheugen

5% van ons gedrag is bewust gepland en 95%! wordt onbewust bepaalt door de negatieve overtuigingen die in ons onderbewustzijn liggen opgeslagen. We hebben vaak niet geleerd hoe we met emotionele pijn moeten omgaan en onderdrukken de lastige gevoelens naar ons onderbewustzijn. Maar in ons lichaam wordt het in het celgeheugen opgeslagen en duurt het voort. Daar triggert het stressreacties. Je reageert automatisch en onbewust op een oude mindset. Met bewustzijnsontwikkeling kun je je mindset verruimen waardoor je de keuze krijgt om voor effectiever gedrag te kiezen. Angst en pijn kun je niet zomaar loslaten. Het vraagt focus om je onderbewustzijn (je schaduw) te herstructureren. Je moet het eerst leren begrijpen. En dat proces duurt zolang het duurt!

Metafoor van bamboewortels

Ik ben al jaren een grote fan van schaduwwerk; nagaan wat je irriteert en ergert in/aan de ander en dan gaan zien dat het een onderdrukt aspect is van jezelf.  Byron Katie heeft met haar methode The Work hiervoor een prachtige tool ontworpen. Een andere coachingsmethodiek is Voice Dialogue. Als je de onderdrukte aspecten in jezelf overwint, zie je dat niets menselijks je vreemd is en projecteer je het niet meer op anderen.

Inmiddels zie ik in de taaie bamboewortels een levendige metafoor voor onze menselijke schaduwkant. De breed uitwaaierende stengels vertegenwoordigen de pijnlijke herinneringen, gevoelens, overtuigen en karaktereigenschappen waarvan je ooit besloten hebt dat ze ‘het daglicht’ niet kunnen verdragen omdat ze door je omgeving werden afgekeurd. Als we er geen aandacht aan geven bepalen ze onbewust en volautomatisch een groot deel van ons ineffectieve gedrag! Te vergelijken met de puntige groene sprieten die nu op de meest onhandige plaatsen in mijn tuin de kop opsteken.

Valkuil van transformatie

Het schaduwwerk heeft in de afgelopen jaren inmiddels veel van mijn onderdrukte aspecten, de dreinende kindertjes in mijn onderbewustzijn, een bewuste stem gegeven zodat ik niet meer volautomatisch in jaloers, bezitterig of controlerend gedrag schiet. De communicatie met mijn omgeving is daardoor effectiever en meer verbindend geworden. Maar hoe hard ik ook aan mezelf werk. In de intieme relatie ligt de diepe pijn van teleurstelling altijd op de loer. Iets in mij verlangt intens naar onvoorwaardelijke erkenning en geborgenheid. Wie is bereid mij dat consequent te geven?

Onvoorwaardelijke liefde

Als de weken verstrijken ontstaat er tussen de bamboewortels langzaam het nieuwe inzicht dat zich in mijn onderbewustzijn nog ergens een heel onopvallend verdrietig kindsdeel ophoudt. Ze jengelt niet. Maar haar zware, stille verdriet heeft veel effect op mijn gevoelens en gedragingen. Zij is het deel dat mij op het pad van bewustzijnstransformatie heeft gezet. Om af te komen van de vele verdrietige en kwetsbare buien. Ze is als de allerdikste bamboewortel die alle andere aftakkingen voedt. Ik zie dat ik nu vastgelopen ben in de oneindige lus van transformatie. Het proces van heling en empowerment heeft me net zo lang geholpen….tot het nu niet meer helpt!

Uiteindelijk heb ik dat stille en zwaar teleurgestelde aspect in mij toch telkens weer de boodschap gegeven ‘dat het niet goed genoeg is’, ‘dat er nog iets bij of af moet’, ‘dat het in ieder geval… anders moet!’. Een direct verwijzing naar de onderhuidse boodschappen in mijn jeugd. Kwetsbaarheid is zwak! Wees sterk, rationeel, positief en prestatiegericht! Aan het einde van het jarenlange bewustzijnswerk zit daar in dat kleine schaduwhoekje van mijn onderbewustzijn nog steeds dat gekwetste kindsdeel… dat maar naar één ding snakt; onvoorwaardelijke liefde en validatie van ‘goed genoeg zijn’!

Denkende geest is machteloos

De gekwetste kindsdelen in ons zijn nooit opgegroeid. Zij wonen in onze lichaamscellen. Ze zijn het symbool van ons emotionele zelf. Het volwassen zelf groeit op zonder dat het emotioneel kreeg wat het toen nodig had. We zullen altijd emotionele weeskinderen zijn als we wachten tot iemand anders die delen liefdevol verzorgd. Ons volwassen rationele denken is niet in staat om onze oude verlatingswonden te helen. Ik zal de oude kinderpijn opnieuw bewust moeten ervaren om haar te kunnen loslaten. Boeken, opleidingen, trainingen, lichaamswerk, bewustzijnsreizen etc. hebben me allemaal ontzettend veel geholpen. Maar het laatste taaie stuk ligt hier gewoon in mijn eigen achtertuin.

Rouwen

De hoofdwortel van mijn verlatingsangst ligt nu volledig bloot. Mijn volwassen zelf mag bewust rouwen om de gemiste emotionele geborgenheid in mijn jeugd! En het de erkenning geven die het nodig heeft. Anders blijf ik een speelbal van de romantische liefde! Mijn ego vindt het proces erg lastig. Die zegt heel nuchter ‘dat het toch allemaal zo lang geleden is’, ‘dat ik toch twee liefdevolle en zorgzame ouders heb’. ’Dat mijn vader zich inmiddels tot emotionele steunpilaar heeft ontwikkeld .’ Maar zoals eerder gezegd, het ego kan het emotionele trauma van de oude verlatingswond niet oplossen!

Het geschenk van pijn

Ik heb inmiddels geleerd dat lastige emoties er niet zijn om ons zwakker te maken maar juist te versterken! Onze schaduwdelen verlangen er niet naar om ons te verslaan. Ze willen erkenning, compassie, harmonie en balans. Ze willen niet verstopt blijven maar bewust worden!
Overdag woelen we met het tuinwerk figuurlijk oude herinneringen op en s ’nachts ga ik met mijn gevoel terug in de tijd. Door alle kennis en opleidingen kan ik mezelf in het proces begeleiden. Ik laat met ademhalingsoefeningen en visualisaties de oude pijn door mijn lijf trillen. – google bijvoorbeeld eens naar ademcoaching of lees het boek The Completion Process van Teal Swan-.

Ik ga met mijn gevoel terug naar de traumatische bevalling, de eenzame baby in de couveuse, het eenzame kind tussen eeuwig strijdende ouders. Het sensitieve kind dat het verdriet van de verlatingswond van haar moeder is gaan dragen. Als toeschouwer kijk ik naar alle verlatingsmomenten in mijn leven. Het is allemaal welkom! Ik bemoeder mezelf en erken het kwetsbare kindsdeel in haar gevoel dat ze doodmoe is van al het emotionele werk. Ze wil niet meer haar best moeten doen om geliefd te worden. Ze wil gewoon vrij en avontuurlijk spelen!

Loslaten

En dan ontvouwt zich weer eens het grote wonder van ‘loslaten’. Als ik me echt helemaal durf te laten vallen…in de leegte van het ‘niet weten’…de volledige acceptatie van alles waar ik altijd zo tegen vecht…dan val ik uiteindelijk in de liefdevolle ontspanning, die vlak onder het oppervlakte van mijn angst, geduldig op mij wacht! Daar voel ik dat ik door ‘het leven’ gedragen wordt. Wat er ook op mijn pad komt. Ik voel mijn eigenwaarde omdat ‘alles van mij’ welkom is. Licht en schaduw! Ik hoef mij niet beter of sterker voor te doen dan ik me voel. En ik voel nu dat ik de verdrongen boosheid en wrok van dit kwetsbare kindsdeel wil gaan delen. Ik wil haar stem geven!

Emotionele afwezigheid  

Mijn zoon heeft mij een paar maanden geleden het goede voorbeeld gegeven. Hij heeft aan zijn pijn en teleurstelling stem gegeven. Mij uitgedaagd om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn emotionele instabiliteit; mijn melancholische buien. Hij verlangt van zijn enige ouder een krachtige emotionele bedding zodat hij zich veilig en gedragen voelt. En dat heeft hij na de dood van zijn vader gewoon niet altijd van mij gekregen. Het was moeilijk om naar zijn frustratie te luisteren. Mijn ego wil zich graag als een bewuste en perfecte opvoeder presenteren en voelde zich direct aangevallen. Schreeuwde in mijn oor: ‘dat ze onder moeilijke omstandigheden toch zo haar best had gedaan!’. ‘dat het toch voor 80% goed ging!’ Maar mijn zoon heeft niets aan deze egostem. Hij wil door mijn hart ontvangen worden…gehoord worden! Ik luister naar hem… en nog belangrijker…in het uitspreken van zijn pijn…hoort hij zichzelf!

Muren afbreken

Op mijn beurt zit ik op een regenachtige zondagmiddag als een bozig kind bij mijn eigen moeder. Deel ik mijn oude pijn met haar. Hoor ik mezelf! Jaren geleden heb ik de teleurstelling over mijn moeders emotionele afwezigheid onder het vloerkleed geveegd. Ik dacht er inmiddels wel boven te staan. Maar juist het gevoel van erboven staan zorgt voor een verwijdering in de relatie. Dat wat ik van mijn ex-geliefde zo pijnlijk vond; het emotioneel van mij afsluiten, doe ik zelf ook! Uit zelfbescherming heb ik een deel van mijn hart voor haar afgesloten zodat ik niet meer verder gekwetst kan worden. Die muur staat echte intimiteit in de weg! Ik wil nu graag luisteren naar haar gevoels- en belevingswereld en op mijn beurt met haar delen wat er in mij leeft. Hoe lelijk en verwrongen dat ook is!

Familiepatronen

Zij duikt niet graag in haar verleden. Maar neemt mij toch mee in haar ervaringen en gevoelens. Ik zie en voel de gedeelde vrouwenthematiek in mijn bloedlijn. De gemiste emotionele veiligheid. Het gemiste ‘thuis’. Ik zie ook de moed en het doorzettingsvermogen in de generatie vrouwen voor mij. Ik sluit mij in gedachten bij hen aan.

Mijn moeder luistert geduldig naar mijn felle woordenstroom. Ik geef haar met terugwerkende kracht ‘haar eigen pijn’ terug. Ik ben niet meer bereid het te dragen. Kinderen zijn loyaal en gaan vaak energetisch de verdrongen emoties van de ouder(s) dragen. Daaruit ontstaat verstrikking. Veel van onze onbewuste overtuigingen, gedragingen en patronen vinden hun oorsprong in de systemen waar we opgroeien.

‘Ik heb gezien de omstandigheden mijn best gedaan’, zucht mijn moeder. ‘Ik weet het mama. We doen als opvoeders toch allemaal toch ons best!’
Misschien zijn al onze levensuitdagingen wel bedoeld om ons aan te moedigen om het beste uit onszelf te halen. Om onze eigen negatieve overtuigingen en angsten onder de loep nemen. Om de held in ons eigen levensverhaal te zijn! Bewustwording en acceptatie van je negatieve patronen geeft je een ander levensperspectief. Haalt schuld, schaamte en oordeel weg. En geeft er ontspanning, compassie, vitaliteit en creativiteit voor terug!

Fase 3: transformatie

Ik voel dat ik nu aan het einde ben gekomen van de zoektocht naar mijn diepste angst. De maanden verstrijken en ik voel steeds meer rust, vertrouwen en vooral lichtheid, speelsheid en keuzevrijheid. De pijnlijke zwaarte die zo lang een sluier over mijn leven legde, lijkt compleet verdwenen!

Ik veroordeel mijzelf steeds minder voor mijn schaduwkanten, voor mijn emotionele sensitiviteit. Deze vloek blijkt nu juist een zegen! Ik heb geleerd dat lastige gevoelens een wegwijzer zijn. Me wijzen op de verwijdering van de weg van mijn hart. Onder een pijnlijk gevoel schuilt altijd een beperkende overtuiging waarmee we onze eigenwaarde verkleinen. Van de 60.000 gedachten die we per dag denken, is 80% negatief! Het vraagt een voortdurend alerte houding om bewust en liefdevol te blijven voelen en handelen. Ik ben nu van mening dat de allergrootste pijn in je leven niet ontstaat door gebeurtenissen of het gedrag van andere mensen maar door het contact te verliezen met jezelf, met je innerlijke wereld! Door het systematisch onderdrukken van je eigen gevoelens, verlangens en behoeften kun je depressief of ziek worden, of nog erger…

Geborgen in mezelf

Na bijna vijf decennia voel ik me emotioneel geborgen in mijzelf! En daarmee kan ik deze veilige bedding ook doorgeven aan mijn twee sensitieve kinderen. Ik heb begrepen dat de negatieve overtuigingen die ik onbewust van thuis heb meegekregen niet kloppen. Kwetsbaarheid staat niet gelijk aan zwakte! En om liefde te kunnen/mogen ontvangen hoef je je eigen behoeften en verlangens niet weg te cijferen. Liefde is moeiteloos!

Nieuwe liefdespartners zullen met hun gedragingen en patronen zeker weer de plek van die allereerste verwonding raken. Maar ik weet nu dat de wond stevig gehecht is met draden van liefde en eigenwaarde. Ik voel diepe liefde en grote dankbaarheid voor de twee mannenharten, van mijn man en ex-geliefde, die mij in afgelopen acht jaar me mijn grootste angst hebben aangereikt. Ze hebben me uitgenodigd om mijn emotionele afhankelijkheid los te laten! Om in mijn eigenwaarde te gaan staan! Zonder tegenstribbelen kan ik nu hun geschenk volledig ontvangen; mijn eigen hart…gebroken…geopend… en bevrijd door de liefde!

Vond je deze blog waardevol? Voel je vrij het te delen.

Mijn schrijfsel vandaag gaat over PIJN. Dat intens verlammende gevoel waar we altijd volautomatisch van af willen bewegen. De meeste mensen vinden misschien gemakkelijk afleiding in één van de in de afbeelding genoemde geneugten.

Mijn hooggevoelige lichaam geeft mij (helaas) niet zoveel impulsen aan afleiding. Ik struikel er altijd helemaal rauw in. Kan dan een aantal dagen verlamd op bed liggen en probeer te ‘overleven’ door te mediteren, luisteren naar inspirerende YouTube talks die me (opnieuw) uitleg geven over het onderwerp van pijn. Ik huil veel en probeer veel te slapen. Langzaam circel ik dan weer als een feniks uit de as naar de bewoonde wereld. Verrijkt en verlicht met nieuwe perspectieven. Maar ‘man oh man’ wat een processen elke keer weer. Letterlijk betoverende afsterfprocessen van beperkende overtuigingen ontstaan uit oude (kind)wonden.

Pijn is onderdeel van ons leven. Het geeft aan dat je levend bent en niet verdoofd rondloopt. Maar als je er de betekenis aan geeft dat-je- iets-fout-hebt gedaan en/of niet-capabel-bent. En dan dus geen liefde en erkenning waard bent. Dan raak je razendsnel verstrikt in een onbewuste sneltrein aan veroordelende gedachten en conclusies bovenop de oorspronkelijke pijnlaag. Het oudste gedeelte van de hersenen, ons reptielenbrein, vertaalt die onbewuste gedachte aan ‘isolement’ direct aan sterven, aan doodgaan.
Het vergt groot bewustzijn om ‘die negatieve gedachtentrein’ te stoppen voordat hij op snelheid komt.

Pijn (fysiek, mentaal en of emotioneel) fungeert als een ‘wake up call’. Het wil je een boodschap brengen! Het nodigt je uit om je aandacht/bewustzijn voor de buitenwereld even helemaal naar binnen te richten. Om je te laten vaststellen wat er daarbinnen geheeld wil worden zodat er weer meer ruimte ontstaat voor wat er door jouw unieke persoontje NU ECHT gecreëerd en geleefd wil worden!
Pijn brengt je dus helemaal geen fysieke dood. Het laat zeker wel iets afsterven. De onderdrukkende en beperkende angst-voor-de-angst-gedachten die niet meer bij je horen. Daardoor onstaat er ruimte om te leven!

Daar moet ik me natuurlijk ook zelf wel regelmatig aan blijven herinneren. Ik ben blij met dit kleine schrijfprocesje en krabbel na drie dagen weer uit mijn bedje om me te verbinden met een vriendin. Ik wens jullie allemaal een andere kijk op pijn!

100 betoveringen

Ter inspiratie trek ik regelmatig een kaart uit de mooie kaartenset Universele Liefde. Vanochtend was dat betovering.  ‘Stop and smell the roses’ was de boodschap. Hoewel ik na de dood van mijn man steeds meer ben gaan ‘vertragen’ en hele bewuste levenskeuzes maak, voel ik ergens ook het verlangen ‘knagen’ om terug te kunnen keren naar de kinderlijke verwondering. Om me door schijnbaar ‘simpele’ dingen helemaal te kunnen laten betoveren. Ik daag mijzelf daarom de komende 100 dagen uit om nog bewuster de dagelijkse liefde en schoonheid die mij omringen te ervaren en deze op mijn Facebook pagina te delen. Ondanks de verwarring in de wereld is de aarde een wonderlijke en betoverende plaats om te zijn.

Een ‘betovering’ moet voor mij aan twee criteria voldoen.

1. Ik voel de sprankeling van de vreugde/verwondering erover ook echt in mijn lichaam…
2. en tegelijkertijd ook de impuls om dat virtueel te willen delen.

Kakafonie

Delen, jezelf laten zien is best een lastig proces. Soms kan ik me overspoeld voelen door de kakafonie aan geluiden op alle sociale media. ‘Alles is er toch al.’ ‘Wie zit er nu op de toevoeging van mijn ‘deuntje’ te wachten? Met die beperkende gedachten word ik gespiegeld in mijn dieper liggende verlangen. Ruimte innemen voor mijn eigen authenticiteit. Moeiteloos jezelf zijn. Mijn passie en het thema waarin ik training en coaching geef.

Angst voor afwijzing

Waarom is ‘jezelf zijn’ toch zo moeilijk? Altijd weer die spannende dans tussen het verlangen om je zachte innerlijke eigen stem te laten horen en/of volgen….en de oerangst voor afwijzing. De angst er niet bij te horen…het oudste gedeelte van onze hersenen, het reptielenbrein, vertaalt het aantal ‘likes’op bijvoorbeeld Facebook volautomatisch in een bevestiging of afwijzing. Of ik heb iets vrolijks gedeeld wat veel mensen leuk vinden…of iets kwetsbaars waarmee ik onbegrip of veroordeling kan ervaren.

Mijn persoonlijkheid houdt juist heel erg van onderzoek, diepgang en kwetsbaarheid…vind dat vaak veel interessanter dan een oppervlakkig lachende foto. Diverse keren wilde ik me al van ‘feestboek’ terugtrekken in de veiligheid van de stilte. ‘Ik hoor hier met mijn perspectief niet thuis.’ dacht ik dan. En ‘Waarom wil je hier toch delen?’
Ja hoor daar waren ze weer…de beperkende overtuigingen! Die hardnekkige stemmetjes die je willen beschermen tegen afwijzing. Die je vriendelijk toch dwingend verzoeken je ‘aan te passen’ aan de geldende norm. Transformatie van negatieve overtuigingen is mijn werk en hobby en dus ging ik maar weer eens gezellig met die kritische stemmetjes ‘in gesprek’.

Zelfacceptatie

Achter mijn eigen ‘betoverende’ uitdaging’ worden spontaan meerdere processen geactiveerd. Steeds gaat het dan over zelfacceptatie. Doe ik mij beter/mooier/leuker voor? Of laat ik zien wat er op dit moment echt in mij leeft? Voor dat laatste mag ik steeds opnieuw beseffen dat ik/jij precies helemaal goed ben(t) zoals ik/je ben(t)..met alle mooie en minder mooie eigenschappen…met elke mooie of lastige emotie. Dan mag je leren voelen dat de kakafonie aan geluid in de wereld juist steeds voller en mooier wordt door de toevoeging van jouw unieke en dus authentieke toon. En daar zit dan misschien wel de grootste levensuitdaging. De moed om jezelf echt laten zien. Je eigen ruimte durven innemen…

Eenvoud

Paradoxaal word mijn aandacht juist steeds vaker naar mooie natuurbeelden getrokken. Druk voederende vogeltjes, kleurige bloemen, de grappige paarden, een angstige hertje, de verkoelende stilte van het bos. Daar hoeft geen tekst meer bij. Dat IS gewoon!

En met dit besef voelt mijn ‘100 betoveringen uitdaging’ nu al als meer dan geslaagd! Als ik ruimte geef aan dat wat er in mij leeft en dus beperkingen los laat…dan kan die nieuwe ruimte gevuld worden door de lichte eenvoud der dingen. Of misschien is het ook wel omgekeerd… als ik mij richt op de eenvoud van het leven, de acceptatie van de werkelijkheid, beperkingen los laat… dan ontstaat er steeds meer ontspanning, tevredenheid en inspiratie. Ik laat het maar ontstaan. Besef steeds meer…niet te ingewikkeld doen…gewoon de ene voet voor de andere…volg je flow-of-interest en de betoverende moeiteloosheid volgt vanzelf!

‘Shit. Ik krijg de essentie van zijn grootsheid niet vastgelegd’. Tevergeefs dans ik nu al een kwartier om deze monumentale boomkathedraal die solitair de picknickwei siert. Welke pose of hoek ik ook probeer…zijn vitaliteit en weidsheid krijg ik niet op het scherm. Eenmaal door de kleine toegangspoort slokten de vele groentinten moeiteloos het autogeraas van de drukke strandboulevard op. Een paar kleurige vogeltjes en een grappig grazende schildpad doorkruisten het kleine parkpaadje dat ons nu toevallig naar deze open plek bracht. De hele aanblik raakt me. Vooral de vele wonderlijke steunpilaren die van de tientallen meters lange zijtakken naar de grond lopen. Die zouden al lang zijn afgebroken als de boom niet zelf sterke pijlers had gevormd. Woorden komen op: ‘Als we effectief onszelf leren dragen dan kunnen we effectiever de wereld dragen.’

Ik sta stil…ja…dat is het dat dit grootse organisme me nu voorspiegelt. Wat een troostrijke metafoor. Als we, of laat ik liever voor mezelf spreken, ik ergens voel dat ik vastloop…in de liefde, opvoeding, werk of gezondheid. Dat het ondanks alle inspanningen even lijkt alsof er geen beweging meer inzit…Weet dan dat er nieuwe steunpilaren groeien die je verdere ontwikkeling ondersteunen…Glimlachend stop ik met mijn fotodans en loop naar het hart van de boom. Ik ben geen bomenfluisteraar…maar als ik mijn wang tegen zijn ruwe stam leg lijkt het even alsof zijn diepe stilte en vertrouwen door me heen stromen. De weidse draagkracht laat zich niet vangen maar mag ik wel als betoverend anker met me meedragen.

Dank voor alles liefste…staat er in je steen gebeiteld…het duurde een hele tijd voordat ik het geschenk van verlies ook echt kon zien, begrijpen en integreren…
‘En als ik dan doodga dan maar in één klap. Je hebt zo weer een ander. Maak er een feest van!’ zei je zomaar op een dag. Twee weken later vloog je op je hardloopschoenen onze werkelijkheid uit… Een hartstilstand…
Zomaar? Nee…niet zomaar…je lichaam fluisterde en schreeuwde al een hele tijd ‘dat het anders moest’.

Wij hadden toen niet het bewustzijn, de moed en het vertrouwen om dat ook écht te doen…om te stoppen met die stressbaan, afstand te doen van materiële zekerheden, om buiten de lijntjes van de verwachtingen te kleuren…Acht jaar en vele uitdagingen later zijn je kinderen en ik de trotse vaandeldragers van jouw (te weinig geleefde) vrijheid….en trilt je boodschap na in elke cel…LEEF….maak er een feest van….LEEF….de vele betoverende kleuren van je hart! Dank voor alles liefste!

Plots zie ik hem. Eigenlijk hoor ik hem eerst…het opgewekte getjilp van een roodborstje. Ik kijk omhoog en zie ‘m zitten en luister even heel stil naar zijn blije liedje. Tot het moment dat hij mij ziet en wegfladdert. ‘Hij heeft blijkbaar geen aandacht nodig om zijn eigen lied te zingen’ mijmer ik, terwijl ik verder loop. Ik moet aan mezelf toegeven dat de uitdaging om hier nu 100 dagen aaneengesloten iets ‘betoverends’ te delen, wel wat met me doet. Meer dan ik dacht.

Ik schreef gisteren al over kwetsbaarheid. Delen wat er ‘in je binnenwereld’ gebeurd is teer. Ik bewonder die moed in andere openhartige bloggers. In het voelen, opschrijven en delen mag ik me verbinden met mijn eigen geluid. Soms zacht en kwetsbaar, soms krachtig en wijs, soms stuntelend en verdrietig. Elk moment zijn eigen nieuwe toon. Waarschijnlijk niet beter of slechter dan daarvoor…en waarschijnlijk niet beter of slechter dan die van ‘een ander’ En dat is wat dat kleine vogeltje me nu aanreikt. Hij maakt zich nergens zorgen over. Kijkt niet naar morgen, volgt zijn impuls, vliegend van tak naar tak, als het tijd is voor een blij liedje dan zingt hij dat, met of zonder publiek, verstild dan weer en vervolgt zijn vrije vlucht. Elk moment opnieuw. Hoe betoverend moeiteloos is dat?

Ongenode gast

Jeetje, soms kan het me opeens overvallen; zo’n onbestemd en rottig gevoel. De DIP oftewel Denken In Problemen! Op het eerste gezicht zonder aanleiding! Het kwam op nadat ik op een donderdag tot diep in de nacht had zitten werken. Ik verheugde me erop dat ik de volgende dag een lege inbox zou hebben en ongegeneerd kon niksen. Ik nestelde me op de bank met een kop koffie en een mooi boek. Na een tijdje rustig zitten sloop er op kousenvoeten zomaar een ongenode gast binnen… een onbestemd gevoel dat steeds zwaarder en vervelender werd. Een gevoel van zinloosheid. Geen activiteiten, een stil en leeg huis, niemand die belt, niemand die me nodig heeft.

Tegen de tijd dat mijn lief vanaf zijn werkplek een berichtje stuurde voelde ik me geïrriteerd en in de steek gelaten. En dat liet ik ‘m weten ook. Waar kwam dat nou weer vandaan?
Goed we hadden een te drukke periode achter de rug en een beetje ingewikkelde verjaardagslunch met familie. Maar toch? Ik kon de oorzaak van het gevoel niet goed duiden. Die ongenode gast bleef de hele dag rondhangen. Liet zich niet verjagen. Een vriendin kwam langs, de kinderen thuis. De grijze stemming bleef. Die avond lokte ik een knetterende ruzie met lief uit. Dat was alweer een tijd geleden. s’Nachts lag ik in bed in het donker te staren. Mijn hele systeem zat gevangen in een ‘nee-en-nergens-zin-in-stand’.

Contemplatie

Ik ben inmiddels heel trouw aan de signalen van mijn lichaam (intuïtie). Ervaring leert me dat het me uiteindelijk het meest gelukkig maakt. Dus als er nu zo’n intens onbestendige stemming langskomt dan wil ik ook kijken wat het me te zeggen heeft. Hoe ongemakkelijk ook, wachten en observeren wat zich wil ontvouwen.
Ik besloot mijn deelname aan een zakelijk weekend event af te zeggen. Er komt vast weer een andere gelegenheid. De hele zaterdag bracht ik starend, lezend en slapend in bed door. Mijn geliefde huisgenoten zorgden ondertussen voor zichzelf. Weer een overtuiging doorgeprikt. Zij redden zich ook prima zonder mijn ondersteuning.

Ik observeerde het zware en ongeïnspireerde gevoel wat door mij heen trok. Probeerde me er niet al te veel mee te identificeren of ertegen te vechten. Dan duurt de bui vaak nog veel langer. Ik geloof steeds meer dat ons onderbewustzijn (intuïtie) ons met de krampbeweging van een DIP wil laten weten dat we niet uitgelijnd zijn met ons hogere bewustzijn. Dat dit rottige gevoel ons juist heel erg dienstbaar is. De DIP kan dan een DIM kon worden. Denken In Problemen als poort naar Denken In Mogelijkheden! De kans om oude patronen te doorbreken en nieuwe inspiratie toe te laten.

Een DIP ontstaat vaak als je denkt dat je tekort schiet of tekort komt! Nou dat klopte wel: ik voelde me rottig, angstig, eenzaam en niet genoeg door mezelf gewaardeerd. Een soort vrije val in de leegte. Ik zat duidelijk vast in een tunnelvisie.

Andere denkpositie

Door een andere denkpositie in te nemen kun je andere ervaringen creëren. Maar dat gaat helaas niet automatisch. Dat vergt een open en aandachtig aanwezig zijn bij jezelf. Alle negatieve gedachten en gevoelens in je donkere kelder durven toelaten.

OK…ik had nu de kans om nieuwe mogelijkheden te scheppen. Maar daarvoor moest ik dus wel eerst afdalen naar mijn eigen keldertje. Daar zaten boosheid, teleurstelling en tekortschieten te wachten op mijn vergeving. Zelfcompassie! Vaak vergeven wij anderen zoveel gemakkelijker anderen voor hun ‘dingetjes’ dan dat wij dat voor onszelf doen.
En ja, het kan wel een tijdje duren voordat je in je hart kunt voelen dat je echt voor je eigen kwetsbaarheden wilt zorgen. Alsof je voor je eigen kinderen zorgt. Zelfcompassie lost de veroordeling op en dan krijg je weer de regie in handen om te kiezen voor nieuwe mogelijkheden!

Kwetsbaarheid delen

Hoe het bij mij verder ging? Na een goede nachtrust ontmoetten mijn lief en ik elkaar bij een kop koffie. We deelden onze onbewust opgespaarde kwetsbaarheden. We probeerden zo goed mogelijk naar elkaar te luisteren. Niet alles kan opgelost worden. Dat je gehoord wordt is al zoveel waard! Na een tijdje praten vloeiden alle spanningen weg en ontstond er veel ruimte en energie voor nieuwe ideeën en afspraken.

Dan realiseer ik me weer dat er eigenlijk nooit een tekort is. Het leven is perfect zoals het op je af komt. Wij hebben altijd zelf de keuze om met onze gedachten de boel te verstoppen of het te laten stromen. Ervaren wat er geleefd wil worden. Doorvoelen, delen en het onszelf vergeven van onze menselijke kwetsbaarheden maakt daar gewoon deel van uit!

Buitengesloten

Ze zit tegenover me. Haar handen schuiven onrustig over de tafel. Ze heeft me net verteld hoe pijnlijk ze het vindt dat haar partner op het punt staat een belangrijke keuze te maken waardoor ze zich intens buitengesloten voelt. Sterker nog hij wil iets doen wat voor hem wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn maar haar ronduit pijn doet. Ze beweegt haar handen onrustig over de tafel en haar ogen schieten heen en weer. Ik voel haar spanning. Ze weet haar gevoel helder te verwoorden. Als ze is uitgepraat stel ik haar wat vragen maar ga bijna ongemerkt over op een rationeel verhaal waarin ik haar mee wil nemen naar een ander en groter perspectief. Ik wil haar laten uitzoomen. Op zich, een prima strategie.

Weerstand loslaten

Maar… we laten tegelijkertijd iets essentieels liggen…. we praten nog een tijdje heen en weer tot ik voel wat we aan het doen zijn. We bewegen met onze analytische woordenstroom steeds van de pijn af. Ik voel van binnen dat ook ík weerstand voel om daarmee echt contact te maken. We zijn vaak zo geconditioneerd om van de pijn af te bewegen. Ik zucht eens diep.. buig mijn hoofd en voel mijn eigen innerlijke Nee. Een NEE om pijn toe te laten. De pijn van een ander raakt ook ergens in mijn systeem pijn aan. Een ander verhaal maar dezelfde menselijke kwetsbaarheid en pijn. Stilte… ik pak haar hand en kijk haar aan. Ogen vullen zich met tranen. We geven de weerstand op. Ze buigt haar hoofd. Er is een tijdlang niets. Geen wijze woorden. Geen beweging. Niets. Alleen maar toelaten. Het ongemakkelijke gevoel in mijn buik ontspant zich langzaam. Na een tijdje kijkt ze op. Haar gezicht is bleek maar ontspannen. Haar ogen staan rustig. Er is iets in de stilte aangeraakt zodat het kan genezen.

Niets oplossen

In mijn boekenkast staat al een aantal jaar een boek met de mooie titel ‘De Magie Van Coachen’ van Adriaan Hogendijk en Annelies Kraan. Zij hebben een 10-tal zeer ervaren coaches gevraagd naar hun meest magische momenten. ‘Een magisch moment wordt beschreven als een transformatiemoment of een helder inzicht. Het kan ontstaan als op een diep niveau een intens contact is tussen coach en coachee. Het zijn vaak de belangrijkste momenten in een coachingstraject.’ Het wordt mij soms gegund om ook zo’n moment te ervaren. Je bevindt je dan samen met je coachee in een soort van lege ruimte. Er hoeft niets te worden gedaan. Niets te worden opgelost. Het aangeraakte verdriet mag er ‘gewoon’ zijn. Dat soort momenten smaken naar meer. Veel meer!! Maar… magie laat zich nu eenmaal niet afdwingen.

Maar we kunnen onszelf er wel steeds aan herinneren dat echt luisteren naar een vriend in nood via het hart gaat en niet door het geven van een (tweedehands) mentaal advies.

Je ouder(s), partner, kinderen en collega’s zijn maar al te graag bereid om op één van je grote rode glanzende knoppen te drukken.
De gevolgen zijn herkenbaar; je trekt je schouders op, je hartslag schiet omhoog, je bloed bruist wild door je aderen. Je zet je schrap! Afhankelijk van je conditionering ga je in de vecht- of vluchtstand. Je laat die ander luid en duidelijk weten wat je ervan vindt of trekt je letterlijk of figuurlijk terug. Je ego schiet volautomatisch in een superieure (kritische ouder) of in een inferieure (slachtoffer/kind) positie.

Hoe subtiel ook; ik duik vaak geheel spontaan in de rol van ‘kritische ouder’. Het duurde een tijd voor ik wilde begrijpen dat het in de conflicten met mijn moeder, nieuwe partner en puberzoon niet om HUN onvolkomenheden gaat. Maar om die van MIJ; mijn eigen schaduwen. De donkere kleuren in mijn palet die ik liever niet wil zien. Onbewuste overtuigingen over hoe het MOET en HOORT te zijn!

Wanneer we getriggerd worden door een ander of zelfs in conflict zijn met de ander, zijn we eigenlijk in conflict met ons eigen overtuigingensysteem! Want…zijn je gedachten/overtuigingen nu eigenlijk wel waar?

Byron Katie maakt dat met haar ‘The Work’ zo prachtig duidelijk. Wanneer je de moeite neemt om echt uit te zoeken welke gedachten er aan je emoties vooraf gaan en die rustig van alle kanten onderzoekt ,kan dat veel rust, ruimte en zelfcompassie opleveren. Dezelfde situatie komt in een heel ander licht te staan.

Dat vraagt waarschijnlijk levenslange oefening! Ons overtuigingssysteem is diep ingesleten. Maar regelmatig oefenen levert nieuwe ervaringen op waarover je je dan weer zo heerlijk kunt verwonderen!

Zo heb ik vorige week genoten van een strijdloze lunch met mijn moeder (zij heeft haar beide handen aan mijn knoppen :)). Niet alleen waren er die middag geen conflicten maar er was heel veel ruimte voor haar persoonlijke en kwetsbare jeugdherinneringen. In plaats van de vrouw te zien die regelmatig (waarschijnlijk onbedoeld) kritiek op mij heeft, zag ik haar in een ander licht. Een vrouw die met haar eigen kwetsbaarheid worstelt, ook niet altijd een antwoord heeft en het vooral ‘allemaal’ zo graag goed wil doen! Zucht….komt me bekend voor.

Waarom het nu wel ontspannen tussen ons verliep? Ik me er deze keer heel bewust van was dat ik een keuze had. Ga ik mee met mijn conditionering (actie vs reactie) of kan ik eens experimenteren om in een neutrale stand te blijven. Dus oordeelloos; zowel over haar als over mezelf!

Toen de eerste irritatie opkwam deed ik niets. Ik voelde de knoop in mijn buik, de spanning, ik was me bewust van mijn defensieve gedachten. Ik voelde mijn hartslag versnellen… en ik ademde diep door. En nog eens…en was daardoor in staat om contact te maken met mijn gedachten/gevoel: de gevoelde afkeuring en onvolkomenheid.

Die wilde ik nu eens niet gaan beschermen. Ik voelde en verwelkomde mijn negatieve gevoel en kon daardoor dicht bij mezelf blijven. Omdat ik niet, zoals anders, fel reageerde, leek zij zich beter te kunnen ontspannen. Een sfeer van ruimte en veiligheid ontstond waardoor ook zij haar kritische rol kon loslaten. Toen was er plots verbinding en we genoten van een ontspannen lunch.

De volgende ochtend schoot ik gewoon weer eens ouderwets uit mijn slof omdat zoonlief zich niet wilde conformeren aan mijn bemoeizucht. Zucht… een levenslang proces!