Mijn schrijfsel vandaag gaat over PIJN. Dat intens verlammende gevoel waar we altijd volautomatisch van af willen bewegen. De meeste mensen vinden misschien gemakkelijk afleiding in één van de in de afbeelding genoemde geneugten.
Mijn hooggevoelige lichaam geeft mij (helaas) niet zoveel impulsen aan afleiding. Ik struikel er altijd helemaal rauw in. Kan dan een aantal dagen verlamd op bed liggen en probeer te ‘overleven’ door te mediteren, luisteren naar inspirerende YouTube talks die me (opnieuw) uitleg geven over het onderwerp van pijn. Ik huil veel en probeer veel te slapen. Langzaam circel ik dan weer als een feniks uit de as naar de bewoonde wereld. Verrijkt en verlicht met nieuwe perspectieven. Maar ‘man oh man’ wat een processen elke keer weer. Letterlijk betoverende afsterfprocessen van beperkende overtuigingen ontstaan uit oude (kind)wonden.
Pijn is onderdeel van ons leven. Het geeft aan dat je levend bent en niet verdoofd rondloopt. Maar als je er de betekenis aan geeft dat-je- iets-fout-hebt gedaan en/of niet-capabel-bent. En dan dus geen liefde en erkenning waard bent. Dan raak je razendsnel verstrikt in een onbewuste sneltrein aan veroordelende gedachten en conclusies bovenop de oorspronkelijke pijnlaag. Het oudste gedeelte van de hersenen, ons reptielenbrein, vertaalt die onbewuste gedachte aan ‘isolement’ direct aan sterven, aan doodgaan.
Het vergt groot bewustzijn om ‘die negatieve gedachtentrein’ te stoppen voordat hij op snelheid komt.
Pijn (fysiek, mentaal en of emotioneel) fungeert als een ‘wake up call’. Het wil je een boodschap brengen! Het nodigt je uit om je aandacht/bewustzijn voor de buitenwereld even helemaal naar binnen te richten. Om je te laten vaststellen wat er daarbinnen geheeld wil worden zodat er weer meer ruimte ontstaat voor wat er door jouw unieke persoontje NU ECHT gecreëerd en geleefd wil worden!
Pijn brengt je dus helemaal geen fysieke dood. Het laat zeker wel iets afsterven. De onderdrukkende en beperkende angst-voor-de-angst-gedachten die niet meer bij je horen. Daardoor onstaat er ruimte om te leven!
Daar moet ik me natuurlijk ook zelf wel regelmatig aan blijven herinneren. Ik ben blij met dit kleine schrijfprocesje en krabbel na drie dagen weer uit mijn bedje om me te verbinden met een vriendin. Ik wens jullie allemaal een andere kijk op pijn!
