Buitengesloten
Ze zit tegenover me. Haar handen schuiven onrustig over de tafel. Ze heeft me net verteld hoe pijnlijk ze het vindt dat haar partner op het punt staat een belangrijke keuze te maken waardoor ze zich intens buitengesloten voelt. Sterker nog hij wil iets doen wat voor hem wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn maar haar ronduit pijn doet. Ze beweegt haar handen onrustig over de tafel en haar ogen schieten heen en weer. Ik voel haar spanning. Ze weet haar gevoel helder te verwoorden. Als ze is uitgepraat stel ik haar wat vragen maar ga bijna ongemerkt over op een rationeel verhaal waarin ik haar mee wil nemen naar een ander en groter perspectief. Ik wil haar laten uitzoomen. Op zich, een prima strategie.
Weerstand loslaten
Maar… we laten tegelijkertijd iets essentieels liggen…. we praten nog een tijdje heen en weer tot ik voel wat we aan het doen zijn. We bewegen met onze analytische woordenstroom steeds van de pijn af. Ik voel van binnen dat ook ík weerstand voel om daarmee echt contact te maken. We zijn vaak zo geconditioneerd om van de pijn af te bewegen. Ik zucht eens diep.. buig mijn hoofd en voel mijn eigen innerlijke Nee. Een NEE om pijn toe te laten. De pijn van een ander raakt ook ergens in mijn systeem pijn aan. Een ander verhaal maar dezelfde menselijke kwetsbaarheid en pijn. Stilte… ik pak haar hand en kijk haar aan. Ogen vullen zich met tranen. We geven de weerstand op. Ze buigt haar hoofd. Er is een tijdlang niets. Geen wijze woorden. Geen beweging. Niets. Alleen maar toelaten. Het ongemakkelijke gevoel in mijn buik ontspant zich langzaam. Na een tijdje kijkt ze op. Haar gezicht is bleek maar ontspannen. Haar ogen staan rustig. Er is iets in de stilte aangeraakt zodat het kan genezen.
Niets oplossen
In mijn boekenkast staat al een aantal jaar een boek met de mooie titel ‘De Magie Van Coachen’ van Adriaan Hogendijk en Annelies Kraan. Zij hebben een 10-tal zeer ervaren coaches gevraagd naar hun meest magische momenten. ‘Een magisch moment wordt beschreven als een transformatiemoment of een helder inzicht. Het kan ontstaan als op een diep niveau een intens contact is tussen coach en coachee. Het zijn vaak de belangrijkste momenten in een coachingstraject.’ Het wordt mij soms gegund om ook zo’n moment te ervaren. Je bevindt je dan samen met je coachee in een soort van lege ruimte. Er hoeft niets te worden gedaan. Niets te worden opgelost. Het aangeraakte verdriet mag er ‘gewoon’ zijn. Dat soort momenten smaken naar meer. Veel meer!! Maar… magie laat zich nu eenmaal niet afdwingen.
Maar we kunnen onszelf er wel steeds aan herinneren dat echt luisteren naar een vriend in nood via het hart gaat en niet door het geven van een (tweedehands) mentaal advies.
